Xosé Ramón Ermida

O investigador mariñán Ramón Ermida Meilán explica como o proceso represivo contra o Seminario de Estudos Galegos (SEG) foi desenvolvido en tres direccións. Unha primeira refírese á propia entidade, suspendida nas súas tarefas, posteriormente ilegalizada e, por último, cos seus bens e fondos incautados. Unha segunda afecta os seus socios, sexan activos ou protectores, perseguidos polas súas posicións ideolóxicas e compromisos políticos. Unha terceira concerne a súa memoria, esquecida e, aínda peor, manipulada para desfigurar os seus obxectivos, até o punto de facer pasar o colectivo como un antecedente do Instituto de Estudos Galegos Padre Sarmiento (IEGPS), entidade creada polo franquismo dentro do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), cuns fins antagónicos aos do SEG.

Era fillo de Sancho II e deu continuidade ao proxecto político do pai. Apoiado pola facción castelá do reino galego, mantívose no trono grazas á alianza coa casa real de Nafarroa e o califato de Córdoba, primeira potencia militar, científica e cultural da península. Enfrontado á nobreza galega durante todos os seus anos de reinado, non chegou a gobernar na Galiza nuclear, comprometida cun programa político diferente ao formulado por Ramiro III (961-985). Neste sentido, o historiador Benito Vicetto expuxo que “non lle corresponde figurar na cronoloxía dos seus reis... porque entre a morte do seu pai Sancho II e a coroación en Santiago de Vermudo II este período é un verdadeiro interregno na nosa historia da Galiza”.

Xosé Ramón Ermida Meilán é un dos coautores dos fascículos do coleccionábel 'Os reis e raíñas da Galiza. 1.000 anos dun reino de seu', coordinado por Alexandre Peres Vigo e distribuído con este xornal de terza a sexta feira. Nesta conversa, adianta a 'Nós Diario' unha parte dos contidos da súa autoría que comezan hoxe.

A Deputación da Coruña publica a tradución ao galego da obra de Francisco Tettamancy Gastón que recolle a crónica da rebelión galega contra o presidente Narváez.