Xosé Luís Méndez Ferrín

Méndez Ferrín escribiu Antón e os inocentes, a súa terceira novela, “no lugar sórdido no que 'toda incomodidad tiene su asiento”. Así o di, con ecos quixotescos, a dedicatoria inicial. Ese lugar sórdido é El Dueso, onde o autor foi recluído entre 1969 e 1971. Historia de iniciación que sucede nos ambientes proletarios do Vigo dos 50, publicouse por primeira vez en 1976. Fóra de catálogo desde hai anos, Xerais recuperaa en edición do poeta e filólogo Antón Blanco.

Era 1994 e Europa entraba en fase histórica descoñecida. O esboroamento do bloque do leste modificábao todo. O poeta, en todo caso, decide contradicir o curso dos acontecementos e homenaxea Fidel Castro. Escribe unha pregaria polos labregos desposuídos de terra e casa -si, en 1994-. Lembra mods e rockers na súa mocidade. O poeta chámase Xosé Luís Méndez Ferrín e o libro, Estirpe. O Concello de Redondela reedítao 25 anos despois.

Arnoia, Arnoia é unha novela de aventuras, épica como corresponde ao seu autor, Xosé Luís Méndez Ferrín. A compañía Pistacatro e o Centro Dramático Galego, con dirección de Quico Cadaval, lévana ao circo. Sermos Galiza asistiu a un dos últimos ensaios antes da estrea. Eis un extracto da reportaxe publicada ao respecto no número 317 de Sermos Galiza.

Ese relato de iniciación á vida adulta, épico e alegórico como adoita o seu autor, que se titula Arnoia, Arnoia (1985) será circo. O Centro Dramático Galego, en coprodución coa compañía Pistacatro e baixo a dirección de Quico Cadaval, estrea esta quinta feira 11 de outubro a adaptación da obra de Xosé Luís Méndez Ferrín, subtitulada O circo da casa pequena.