servizos sociais

É o territorio de todo o Estado que menos invisten en dependencia por persoa potencialmente dependente e o segundo que menos o fai por persoa beneficiaria.

Denúnciao a Plataforma Galega polos Servizos Públicos da Dependencia, que convoca para este domingo en Santiago unha manifestación por un novo modelo de dependencia e de coidados.

O Goberno galego vén de confirmar, en resposta a unha pregunta rexistrada no Parlamento polo BNG, que destina cada ano perto de 50 millóns de euros a sufragar prazas concertadas en residencias de maiores de titularidade privada. O número de concertos, 3.450, teríase cuadriplicado desde 2002, mentres as públicas apenas terían medrado 70% no mesmo período.

Os sobrecustos medios son de case seis millóns de euros ao mes, sen recibiren os concellos fondos extraordinarios. A Fegamp fala de “colapso” ou “saturación” dos seus servizos sociais

Os coidados a domicilio foron durante a pandemia o recurso de proximidade máis importante para as persoas soas e as grandes dependentes, privadas de calquera outra rede de apoio. Os Servizos de Axuda no Fogar mostráronse imprescindíbeis no marco dos servizos públicos, cando na práctica, traballadoras sociais, auxiliares e sindicatos denuncian un abandono que urxe corrixir.

Por uns servizos sociais cento por cento públicos, contra a privatización dos coidados e en solidariedade coas familias das vítimas da COVID-19 nas residencias da terceira idade. As principais cidades da Galiza acollen hoxe a mobilización dos colectivos máis afectados pola crise sanitaria do coronavirus e as deficiencias do actual modelo de dependencia.

Co feche dos centros de día e de ocupación, a comarca da Limia queda sen recursos especializados de atención á dependencia e á diversidade funcional. Profesionais do sector denuncian a supresión do dereito fundamental a participar da vida en comunidade, en igualdade e respectando o principio de inclusión 

As organizacións sindicais CIG, CCOO, CSIF e UXT denuncian o recorte de dereitos laborais que persoal esencial durante a crise da COVI-19, dependente da Consellaría de Política Social, sofre desde o ano 2012.

Galiza marchará o vindeiro 11 de xuño nas sete grandes cidades por un servizos sociais 100% públicos, contra a privatización e en solidariedade coas vítimas da COVID-19 nas residencias da terceira idade.

Coa chegada da pandemia, traballadoras sociais municipais, ONG e entidades do terceiro sector multiplicaron esforzos ante as chamadas de axuda solicitan alimentos ou recursos para o aluger. "A demanda nos servizos sociais triplicouse neste tempo e pensamos que isto é só o inicio", apunta Ana Rodríguez, vogal do Colexio Profesional de Traballo Social da Galiza. 

Traballadoras dos servizos sociais da Galiza botan en falta protocolos de desonfinamento que garantan unha asistencia de calidade e especializada.

Como parte da Xunta de Goberno do Colexio de Educadoras Sociais da Galiza, Sonia González defende a necesidade de estender este perfil profesional aos servizos sociais de todos os concellos e salienta o papel que están a ter para afrontar a crise sanitaria, sobre todo nas persoas máis vulnerábeis.

A plataforma Galicia Baleira critica o estado de abandono no que se atopan as persoas maiores, especialmente no medio rural, e demanda un plan “sistemático” de acompañamento financiado con cartos públicos.

O Movemento Galego en Defensa das Pensións e os Servizos Públicos (Modepén) censura o modelo de xestión das residencias de maiores na Galiza e o risco extra aparellado de contaxiarse ou mesmo de morrer a causa da COVID-19 en centros privados .

O Índice DEC, elaborado por directores e xerentes destes servizos, suspende con claridade a xestión destes anos. En 2010 en Galiza tiñamos un nivel superior á media do estado mais en 2015 ficamos moi por baixo dela.

A pasada sexta feira, o Concello da Coruña abriu o prazo para solicitar a renda social municipal, unha axuda económica periódica destinada ás persoas en situación de vulnerabilidade. Silvia Cameán, concelleira de Xustiza Social e Coidados, declárase orgullosa por “poder dicir que o que un día imaxinamos é hoxe unha realidade e por conseguirmos realizar algo que, segundo outros, era irrealizábel”.