Eis un estrato da peza publicada no número 370 do semanario en papel Sermos Galiza.
Do Celta ou do Dépor, de subir ou de baixar, de Defuntos ou de Samaín, de óso de santo ou de bolo de vento... Dise que o galego é unha dicotomía en si mesmo, e no referente ao xeito de vivir -e de degustar- o Día dos Mortos e a noite da súa véspera non ía ser menos.
O arqueólogo e museólogo Felipe-Senén escribe sobre o Samaín, que en gaélico significa encontro, reunión do presente co pasado, dos de antes, as persoas devanceiras coas de agora. Pon a ollada nas festas agrarias de outono, que fechan o ciclo. Eis un extracto da peza publicada no número 320 de Sermos Galiza.
Así como as floristerías énchense de exóticas froles a prezo de marfín e as grandes superficies supuran cabazas de plástico
Obradoiros, libros, calacús iluminados, festa e medo. Son algúns dos ingredientes do Samaín, unha festa tradicional que se celebra por todo o país. Achegámonos a algunhas propostas, só algunhas das moitas desta noite, que meten medo.
Calacús, castañas, pantasmas, espíritos... terroríficos días nos que os mortos están máis presentes que nunca en celebracións que recuperan a tradición polo país enteiro. O Samaín chega de novo con cabazas iluminadas, procesións nocturnas e unha morea de celebracións da man, en especial, das asociacións culturais.
