Olga Novo

Quen ama de verdade, ama como un río

Olga Novo (Vilarmao, A Pobra do Brollón, 1975) achega á colección 'Relatan... Nós' as lembranzas dun tempo que xa non existe. A pequena poeta e o papagaio de Humboldt introduce narración e poesía para explicar os sentimentos que garda a memoria dun rural non tan afastado mais ben diferente do que hai hoxe. A autora reflexiona destes tema en conversa con Nós Diario nesta entrevista.  

A escritora Olga Novo fala para o caderno 'Máis' da realidade dunha autora en tempo de vacacións. Aliás, fai algunhas recomendacións ás lectoras e lectores.

Son os poemas d’'Os eidos' (1955) de Uxío Novoneyra os ecos poderosos da nosa montaña interior e dos seres que a habitan na paz de todo o vivo. A beleza irrepetible dunha voz que é revelación e música. A chave dos campos para abrir cada cancelo e comprender a inmensidade da existencia, a  profundidade do amor, a extrema condición do canto e os substratos infinitos dunha fala ancestral e futura: nela entendemos o canto do paxariño pousado no bicarelo do bico do brelo e con ela somos quen de lles tocar as mans aos antepasados. Unha tuba grandiosa que proxecta o estremecemento sutil do mínimo, cos pés postos en Parada do Courel, desde onde se contempla e comprende o universo. 

Olga Novo é profesora de Lingua e literatura. Especialista por profesión, mais sobre todo por paixón, na obra de Novoneyra, preparou  para o coleccionábel Aí vén o maio! de Nós Diario este este fascículo centrado na obra que é o cerne poético do noso autor. Falamos con ela sobre as chaves de 'Os Eidos'.

 

 

Só unha persoa que leva en si o olor da terra húmida e a calor que daba o bafo das vacas debaixo do cuarto, que co seu avó aprendeu a vivir rozada polas balas e que aínda hoxe acariña as pedras coa emoción íntima de saber que esas mesmas pedras as tocaron antes as mans dos seus antepasados, só unha persoa con esa sensibilidade, esas vivencias tan profundas na súa aldea de Vilarmao e cunha inquebrantábel fidelidade ás súas orixes pode escribir unha poesía da vida e da terra como a que libro tras libro nos entrega Olga Novo (Vilarmao, A Pobra do Brollón, 1975).

"Todo poema nace da intensidade creativa, do trallazo, e desde logo non procura a perfección formal, senón a emanación do amor". Iso di Olga Novo sobre a poesía. E podería ser unha axeitada definición da súa propia escrita que é sempre fervenza. Corrente volcánica. Vida, e non só exercicio literario. Novo vén de gañar por segunda vez o Premio da Crítica Española na categoría de poesía en galego. Desta volta foi con Feliz Idade (Kalandraka), celebración dos afectos como alicerce vital. Repasamos con ela a súa obra. 

Nos últimos tempos, moitas son as propostas poéticas que poñen a reflexión sobre o rural no foco e axudan a visibilizar estes espazos que perden poboación e servizos básicos.  A través da análise de Nomes de fume, de Míriam Ferradáns, As casas, de Carlos Lixó, Feliz Idade, de Olga Novo e Da casa, do mar e das ausencias, de María Carmen Caramés Gorgal, indagaremos no tratamento do rural na poesía galega e nas súas reivindicacións.

Dáse a coñecer o ditame da XLIII edición dos Premios da Crítica da Galiza, cos ques e galardoan os traballos de Olga Novo, Kukas, Oliver Laxe ou GCiencia, entre outros.

O xurado elixiu a obra Feliz Idade, da poeta orixinaria da Pobra do Brollón, "por tratarse dun relato vitalista que celebra o amor e a existencia máis aló do tempo".

O semanario Sermos Galiza, que atoparás este sábado nos quiosques ou para a súa lectura na nube acompañando a Nós Diario, ofréceche unha entrevista coa poeta. Así mesmo, aprenderás máis sobre a vida das mariscadoras e os novos proxectos audiovisuais galegos.

As escritoras Berta Dávila e Olga Novo fanse cos Premios da Crítica 2019 que outorga anualmente a Asociación Española de Críticos Literarios (AECL).