narrativa

Cristina Pato é moito máis que a gaiteira de cabelo verde sobre cuxa imaxe quizais pesaron moito, nalgúns momentos, os estereotipos. Ademais de desenvolver unha exitosa carreira internacional como pianista está implicada en varios proxectos musicais e educativos alicerzados na responsabilidade social a través das artes. Vén, ademais, de presentar a súa primeira novela, No día do seu enterro (Galaxia), inspirada na memoria do seu pai. Falamos con ela deste libro e da súa traxectoria profesional en xeral.  

Un elefante na sala de estar narra o processo vivido polas pessoas que constituem o entorno afetivo de Rosa, uma mulher que morre por suicídio. Misturando as estruturas do diário e o policial, a autora coloca as personagens a contar em primeira pessoa como vivem as suas vidas com essa morte carregada nas costas.

Charo Pita céntrase sobre todo en protagonistas femininas en situacións moi concretas, das que deixarnos finalmente un xiro, ás veces sorprendente, co que mudar a nosa interpretación sobre a súa realidade.

É un dos grandes historiadores da nosa literatura, mais tamén un narrador minucioso con varios títulos no seu haber. Xosé Ramón Pena presenta agora un volume de relatos, En tempo de desconto (Galaxia), no que se mergulla na sociedade do final do franquismo. Historias que iluminan unha parte fundamental do noso pasado.recente.

Unha novela que combina a reflexión sobre o papel das redes sociais no noso mundo e a cuestión de como construímos o recordo de persoas finadas, un punto de partida orixinal que aínda está acompañado da implicación persoal da protagonista.

Varias décadas despois Manuel Rivas falará del como "o Kafka coruñés". Efectivamente, neses anos cincuenta ninguén escribe en lingua galega como Xohán Casal, Gonzalo R. Mourullo ou X. L. Méndez Ferrín.

Contos que forman un marco especialmente interesante para o libro e que se caracterizan pola construción profunda dos seus personaxes, da súa forma concreta de ver o mundo e da súa relación con el, moi mediada pola condición de científicos

Xosé Constenla conta cunha ampla traxectoria musical. Xeógrafo de profesión e con varios ensaios publicados, dá agora o salto á narrativa coa obra O pesadelo de Punta Falcoeiro.

Xesús Fraga vén de gañar o Premio Nacional de Narrativa coa súa novela Virtudes (e misterios). A obra, tamén galardoada co Premio Blanco Amor de Novela Longa, conta a historia da emigración galega na segunda metade do século XX a través da familia do escritor. Fraga comezou a escribir a novela hai máis de 10 anos, pero a historia recollida nas súas páxinas está gravada a lume na memoria e na pel de mulleres que, como a súa avoa Virtudes, sacaron adiante as súas familias cando a longa noite de pedra sumiu a Galiza nun dos episodios máis escuros.

A brevidade desta peza de Manuel Rivas é unha das súas virtudes e faina encaixar con comodidade no formato de álbum ilustrado.

Begoña Caamaño, que foi desde nena unha lectora voraz e unha muller cunha gran paixón pola mitoloxía, quixo devolverlle á literatura algo do que esta lle dera, escribindo o que Homero non escribiu

Un dos acertos desta peza é confiar na intelixencia das persoas lectoras, ofrecendo case unha ollada documental sobre o tortuoso camiño do abuso e da exclusión que poden chegar a sufrir as persoas novas.

Foi un clásico no sentido clásico. Escribiu sonetos e traduciu a Dante en tercetos encadeados. Erixiu novelas como torres que sinalan un camiño e poemas como cervos que baixan a beber nas fontes. Darío Xohán Cabana deixounos coa discreción de que sempre fixo gala, malia ser o autor dunha obra dun valor extraordinario. 

Éxodo, o último libro de narrativa de Rebeca Baceiredo, é unha recuperación da memoria da aldea. Que é, tamén, di ela, unha volta a un xeito de entender e de estar nun mundo que, para quen teña a experiencia de habitala, marca as estruturas antropolóxicas -máis que psicolóxicas- que nos conforman. A autora reivindica a aprendizaxe da economía do don -de dar- ou da relación coa comunidade. Mais sen idealizar. Sen clixés. Reflexionando para chegar a espazos máis conscientes, como fai tamén no seu último ensaio, Como não ser tranquilamente humanos.

Vanesa Santiago, que aproveitou a cerna dura e sólida do nosso imaginário tradicional para dar forma a As probas do mago, dentro da série A miña primeira novela de… da editora Contos Estraños

O mundo de Sibila é moi semellante ao noso, aínda que cunha catástrofe ecolóxica máis próxima que comeza a afectar a algúns dereitos das persoas, que non poden permanecer en certos territorios protexidos, e tamén a aspectos como a súa fertilidade. 

Se vivir da literatura é difícil en calquera parte do mundo, en lugares como a Galiza, escribindo en linguas minorizadas, aínda o é máis. Ledicia Costas (Vigo, 1979) é unha das moi poucas galegas que o conseguiron. Aválaa xa unha traxectoria recoñecida, entre outros, co Premio Merlín, o Lazarillo, o White Ravens ou o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil do Ministerio de Cultura español. Nesta entrevista repasamos a súa andaina como escritora, marcada, segundo ela mesma di, polo feminismo e pola empatía coas persoas marxinadas por seren diferentes. 

Douche a miña palabra expón todo o universo que hai detrás da literatura infantil e xuvenil orientado o seu discurso ao seu propio público.