É outra expresión da dimensión internacional do Reino de Galiza, mesmo nun tempo político onde xa se iniciara o proceso de incorporación subordinada do país a Castela. Elaborado na segunda metade do século XIII na cidade británica de Hereford por Richard Haldingham e Richard Bello, signifícase pola súa gran precisión en relación con outras cartografías contemporáneas. Eis un extracto da peza publicada ao respeito no número 351 do semanario en papel Sermos Galiza.
É un mapa da primeira metade do século XV elaborado sobre unha placa de metal que destaca pola grandiosidade do traballo do gravador. Infuído pola cartografía da época, debedora da tradición de Ptolomeo recuperada pola Escola de Viena e dos portulanos cataláns, presenta Galiza como un espazo político diferenciado no ámbito peninsular. Eis un extracto da información publicada ao respecto no número 347 do semanario en papel Sermos Galiza.
Signifícase por ser o único beato elaborado fóra do espazo peninsular. Realizado no escritorio do importante centro cultural operativo no mosteiro gascón de Saint Sever ao longo do século XII, afirma o Reino de Galiza como unha realidade diferenciada na área peninsular, ao tempo que obvia calquera referencia a León e Castela. Serviu a Picasso de inspiración para o Gernika. Eis un extracto da información, publicada no número 344 do semanario en papel Sermos Galiza.
O mapamundi do Salterio da Abadía de Westminster é unha pequena cartografía elaborada arredor de 1265 que actualmente se conserva na Biblioteca Británica. Sinala o que era unha evidencia naquela altura: a consideración internacional da Galiza como un espazo político diferenciado no ámbito peninsular e a propia realidade dos reinos cristiáns na área ibérica. Eis un extracto do publicado no número 335 de Sermos Galiza.
A obra dos monxes de Tábara, da que se descoñece a data exacta –foi realizada entre o ano 922 e o 958– non recolle ningunha referencia a León ou Castela e evidencia que Gallecia e Spania servían para denominar realidades diferentes. De feito, non hai alusión ningunha a Spania nesta cartografía.
O Rudimentum Novitorum, do tipógrafo alemán Lucas Brandis, recolle o primeiro mapamundi impreso, de 1472, que presenta Galiza e España como dúas realidades diferentes. Trátase dunha monumental historia da humanidade de 475 páxinas. Eis un extracto da peza publicada ao respecto no número 323 de Sermos Galiza.
Rematado en 975 e depositado na Catedral de Girona en 1078, o mapa elaborado polos monxes de Tábara certifica o carácter hexemónico da área galega no contexto político cristián. As supostas cabezas dos reinos cristiáns, segundo a historiografía españolista, non existen nesta cartografía policromada, que é asinada por unha muller como debuxante principal.
É un dos poucos exemplos coñecidos da cartografía provenzal e responde a unha estrutura TO, un modelo que sitúa a teoloxía no centro. O mapa non deixa dúbidas de que naquela altura Gallicia e Hyspania servían para denominar realidades diferentes e non se refire a ningún reino en Europa como León ou Castela. Todo sobre este asunto no Sermos312.
Máis unha entrega de “Galiza no mapa”. A cartografía de Lambert de Saint Omer, en que Galiza ocupa un lugar destacado, estabelece a diferenciación clásica para o espazo ibérico, reservando “Galicia” para a área cristiá e utilizando “Hispania” para a zona musulmá, sinalando ao tempo “Lusitania” e “Tarracona”. Eis un extracto da peza, publicada no Sermos Galiza 296.
No que está considerado entre o século XII e o XIV o mapa máis preciso do mundo, elaborado polo máis importante xeógrafo do século XII, Abu AbdAllah Muhammad Al-Idrisi, recolle o Reino de Galiza. O ceutí mantén Galiza –espazo ocupado polo espazo cristián no territorio peninsular– e España –territorios do ámbito musulmán– como realidades diferentes. Eis un extracto da información publicada no Sermos en papel.