A “costa verdecente” da que fala Pondal no himno galego é tan importante para o deporte do país que os maiores éxitos olímpicos da Galiza chegaron da man de disciplinas nas que o medio acuático, o mar e os ríos, cobran non menos protagonismo que os propios deportistas, sen deixar a un lado o impacto mesmo social e cultural que teñen as traíñas, unha modalidade que non será olímpica, pero que está fondamente arraigada na idiosincrasia da Galiza.
O fútbol é a única fe do país que non ten nin conversos nin apóstatas, pois, como dicía Eduardo Galeano, “unha persoa pode cambiar de parella, de partido político e mesmo de relixión, pero endexamais pode cambiar de equipo de fútbol”. Esa crenza inquebrantábel nunhas cores, xa sexan as branquiazuis do Dépor, a celeste do Celta ou a albivermella do Lugo, por destacar algunhas das principais escuadras da Galiza, son o xermolo da paixón por un deporte que viu medrar figuras de talle planetario como Luis Suárez, Amancio, Pahiño, Acuña, Fran, Míchel Salgado, Iago Aspas ou Angeliño.
