Galeusca

O movemento Galeuzca, integrado polas tres nacións periféricas do Estado español, partiu da “perentoria necesidade de articular un bloque trinacional unitario e solidario”,  fronte ao “tradicional e férreo centralismo do Estado”, explican desde Vagalume.

O Partido Nacionalista Vasco (PNV) despregou unha intensa actividade internacional, sobre todo en Europa, durante a primeira metade do século XX. Percorremos con Mikel Burzako Samper (Bilbo, 1969), responsábel de Exteriores da súa Executiva, algúns destes fitos máis significativos que, á súa vez, condicionan as principais reivindicacións políticas a abordar proximamente por unha Europa que debe tamén dar cabida ás nacións sen Estado.

O Galeuzca foi un movemento estratéxico de unión e solidariedade entre os nacionalismos das tres nacións, Galiza, Euskal Herria e Catalunya, cuns obxectivos moi claros: a procura dun autogoberno, dunha federación ou confederación de nacións ibéricas e, en última instancia, da independencia. Pero na conxuntura de 1933 implicaba tamén outro obxectivo: a presentación dun bloque trinacional periférico unido para integrarse no Congreso de Nacionalidades Europeas, adscrito á Sección de minorías Nacionais da Sociedade de Nacións. O Galeuzca durante a súa longa traxectoria sufriu moitos atrancos e altibaixos, con fitos referenciais en 1923, 1924, 1925, 1933, 1941, 1944-46, 1958-59, 1970, 1998 e 2004.

Plácido Castro e o 90º aniversario do recoñecemento da Galiza como nación protagonizan o semanario que sae á venda este sábado, xunto ao xornal. Neste número tamén entrevistamos Mikel Burzako, do PNV, e viaxamos ás orixes do Galeusca.

O presidente de Euskadi marca unha vía para incrementar o autogoberno vasco, galego e catalán, cun recoñecemento da plurinacionalidade do Estado español e sen modificar a Carta Magna, á vez, o Executivo catalán demanda amnistía e autodeterminación.

Debate con María Obelleiro, Vicent Partal e Martxelo Otamendi.