Dionisio Pereira

A aldea lusa de Cambedo da Raia, no concello de Chaves, vén de marcar un fito para a memoria histórica da Galiza e de Portugal. De maneira oficial e por unanimidade da Assembleia da República, recoñécense as vítimas galegas e portuguesas que sufriron a represión fascista en Cambedo. 

Con 60 anos o historiador Dionísio Pereira (A Coruña, 1953) puxo en marcha un blog persoal que agora con 70 vén de ampliar e transformar nun sitio web onde dá conta da súa traxectoria como investigador. 'Na volta do camiño' condensa o seu compromiso coa memoria dunha Galiza rebelde.

A localidade berciana de Carucedo acolle desde hoxe e até maña un congreso sobre a Federación de guerrillas da Galiza e León. O encontro, promovido pola asociación memorialista Spútnik Labrego e por Edicións Positivas, reúne a máis de 50 participantes interesados recuperar a memoria da primeira guerrilla do Estado no seu 80 aniversario.

Os historiadores Dionisio Pereira e Xosé Ramón Ermida presentaron nunha palestra organizada pola asociación Amigos da República Ourense o coleccionábel de Nós Diario sobre a guerrilla. No acto realizaron un achegamento á loita que levaron a cabo contra o franquismo.    

Do día 7 ao 9 de abril terán lugar no Auditorio de Vilagarcía as xornadas 'O Salnés, 1936: República, rebelión militar e represión'. Participarán historiadoras e historiadores como Aurora Marco e Dionisio Pereira. 

“17 Agosto 1936. Chefe de Gabinete do Ministério do Interior. A Guarda Fiscal perseguiu ontem a tiro na serra de Montezinho um grupo de 5 comunistas, sendo 3 espanhóis e 2 portugueses, que ali tentavam assaltar os pastores, os quais conseguiram refugiar-se em Espanha abandonado uma pistola de pequeno calibre. Este grupo entrou em Portugal estando algum tempo nas proximidades de Espinhosela, donde é natural um dos portugueses que o compõe, de nome Mário e conhecido como perigoso bandido...

O Secretário do Governo Civil de Bragança”

Dionísio Pereira (A Coruña, 1953) leva moitos anos pescucando a moria da represión e da resistencia antifascista. Historiador, autor dunha abondosa bibliografía desde comezos da década dos 80, o 11 de outubro escribe en Nós Diario sobre a guerrilla na área da Raia Seca.

 

Antes da aparición das grandes organizacións aglutinadoras da resistencia guerrilleira, como a Federación de Guerrillas de León-Galicia (1942) e o Ejército Guerrillero de Galicia (1946), existiu no país unha longa historia de resistencia armada entre os anos 1936 e 1940. Ao tempo que se libraba a guerra civil, grupos de fuxidos que sobreviviron mercé ao apoio popular deron tamén a batalla na retagarda franquista, e constituíron a base sobre a que posteriormente apareceron as organizacións guerrilleiras. 

Dionísio Pereira (A Coruña, 1953) é unha referencia obrigada da historiografía galega. Autor de traballos imprescindíbeis sobre os movementos sociais, a represión franquista e a resistencia na Galiza contemporánea, o 3 de novembro achega en parcería con Eliseo Fernández nas páxinas de Nós Diario, unha investigación sobre a primeira guerrilla antifranquista

O vindeiro dous de novembro sae á rúa un novo coleccionábel en Nós Diario. Trátase dunha achega á guerrilla galega e á súa loita contra o franquismo durante preto de dúas décadas. Os traballos son da autoría de 30 investigadores e o primeiro número está asinado por Francisco Martínez “Quico”, o único militante vivo das guerrillas galegas.

O territorio fronteirizo de Monterrei e As Frieiras foi o derradeiro na Galiza en ser controlado polas forzas que urdiron o golpe militar de 1936. A partir do 29 de xullo, e logo de sufocar a resistencia armada que se pretendeu organizar por parte dos sindicatos aos que pertencían a maioría dos traballadores da vía do ferrocarril en construción entre Zamora e Ourense (coñecidos como “carrilanos”), xunto con carabineiros da contorna e algunhas autoridades locais republicanas, a Columna de soldados, gardas civís, gardas de asalto e carabineiros enviada desde Ourense e mandada polo capitán da Garda Civil Juan Ros Hernández, tomou a zona deixando un rastro mortal. Comezaba así contra aqueles resistentes e contra os munícipes republicanos, renovados por presión popular tras os comicios de febreiro daquel ano, unha persecución infernal aínda hoxe oculta para boa parte da cidadanía.

En contraste co ambiente popular, na Ría de Vigo a Patronal pesqueira, e por extensión a de todo o “negocio marítimo”, apoiou o movemento faccioso.  Así o recolle o Editorial da Revista Industrias Pesqueras, voceiro da Asociación General de Industrias Pesqueras y sus Derivados, moi vinculada aos colectivos patronais de Vigo e Bouzas a través de sinalados membros do seu Consello Editorial, tal que os armadores Manuel Domínguez Macaya e Santiago Montenegro Costas.

Dionisio Pereira (A Coruña,1953) é un das voces autorizadas nos estudos da memoria na Galiza. Autor dunha abondosa bibliografía arredor dos movementos sociais e político no período republicano e sobre a represión franquista e autor dunha investigación sobre o papel da patronal pesqueira na represión que se distribúe a quinta feira no coleccionábel Os nomes do Terror

 

 

Dionisio Pereira é unha das referencias da historiografía galega contemporánea. Autor dos primeiros traballos sobre o sindicalismo obreiro na Galiza anterior a 1936, é un dos pioneiros nos estudos sobre a represión franquista no país. Agora volve como coordinador de Os nomes de terror, un coleccionábel de Nós Diario sobre os verdugos na Galiza dos primeiros anos da ditadura que arranca o próximo 3 de novembro.