A derradeira leición do mestre leva tres meses exposto na Cidade da Cultura. É a primeira vez que o cadro, pintado no exilio bonaerense, pode verse na Galiza natal de Castelao. En marzo, a emblemática obra antifascista regresará á Arxentina. Pero hai voces que esixen o seu depósito permanente no país por se tratar dun “símbolo” nacional. Eis un extracto da reportaxe, publicada no número 328 de Sermos Galiza.
Mais un número na rúa do Sermos, o 328, o primeiro deste 2019. Na capa, un grande retrato de Daniel Castelao, con motivo do seu 69 cabodano, unha efeméride que nos dá pé a nos perguntarmos se "A derradeira leición do mestre" debe ficar ou non na Galiza. O Sermos328 vén completiño: desde unha entrevista co mítico guerrilleiro Francisco Martínez Quico (supervivente da loita antifascista, 93 anos) até unha análise de Julio Gambina sobre o confronto EUA-China pasando por unha reportaxe, máis alá da propaganda oficial, sobre os sectores exportadores da economía galega.
O discurso de fin de ano foi unha nova andanada do presidente da Xunta contra o soberanismo. Unha peza retórica que ben podía ter asinado un dirixente do PP estatal, pois tivo como leitmotiv argumental o confronto entre Madrid e a maioría social de Catalunya que pide un referendo de autodeterminación. Feixoo optou por unha posta en escena cunha enorme carga de provocación: a súa soflama españolista tivo como escenario a Cidade da Cultura e como pano de fondo o lenzo pintado por Castelao en que se rende homenaxe a Bóveda, asasinado polos fascistas en 1936.
'A derradeira leición do mestre', en Galiza.
'A derradeira leición do mestre', en Galiza.
A enxurrada de indignación e críticas que recibiu o presidente da Xunta por se referir a pasada cuarta feira á Derradeira leición do mestre sen mencionar nin a represión fascista nin o asasinato de Alexandre Bóveda tiveron, polo menos, un efecto. Feixoo recuou e, na inauguración da mostra Castelao Maxistral, falou de “barbarie” e de “asasinatos atroces” como o de Bóveda.
'A derradeira leición do mestre', en Galiza.
A data é histórica. A partir da sexta feira 5 de outubro, A derradeira leciión do mestre poderá verse por primeira vez na Galiza, 73 anos despois de que Castelao o pintase no exilio de Bos Aires. Descuberto no primeiro Día da Galiza Mártir, a imaxe do mestre asasinado cuxo rostro inspirou Alexandre Bóveda converteuse en símbolo da barbarie de Atila e da resistencia galega ao fascismo. Eis un extracto da reportaxe publicada no número 316 de Sermos Galiza.
'A derradeira leición do mestre', en Galiza
O presidente mantén o seu discurso desta cuarta feira, no que na recepción da 'Derradeira leición do mestre', obviou calquera referencia á represión fascista e Alexandre Bóveda. Fronte a isto, unha iniciativa impulsada polo debuxante Kiko da Silva chama a reivindicar esta sexta feira en Pontevedra "o verdadeiro significado" do óleo debuxado por Castelao.
O óleo emblema da resistencia galega contra a barbarie fascista está en Galiza. O presidente da Xunta e os líderes da oposición asistiron na Cidade da Cultura ao simbólico acto da súa desembalaxe.
Para o presidente da Xunta é posíbel falar da Derradeira leición do mestre sen mencionar a represión fascista, os asasinatos do bando de Franco ou os fusilamentos. Demostrouno esta cuarta feira nas palabras que pronunciou após o acto solemne de desembalaxe do emblemático cadro de Castelao na Cidade da Cultura.
![[Imaxe: Cintia París] María Xosé Porteiro e María do Pilar García Negro](/asset/zoomcrop,480,270,center,center/media/nosdiario/images/2017/05/24/2017052417590962357.jpg)
O Guernica galego, A derradeira leición do mestre, o impresionante óleo de dous metros de altura co que Castelao homenaxeou o seu amigo Alexandre Bóveda, está nas dependencias do Centro Galicia de Bos Aires. Xuntamos a María Xosé Porteiro (delegada da Xunta na Arxentina durante o bipartito) e a María Pilar García Negro (profesora da UDC e especialista na vida e obra de Castelao) para discutir sobre o destino ideal desta obra. Eis un extracto do debate íntegro, publicado no semanario.
A organización xuvenil decidiu materializar a súa disolución após dez anos de vida.
Nestas semanas estamos vendo o que sucede con Pescanova e con Barreras:no diagnóstico explicativo das dificultades polas que atravesan estas empresas ocupa un lugar destacado a dependencia financeira contraída coas institucións que dirixían Méndez e Gayoso. A toma da maioría do capital de Barreras por Pemex sinala o camiño do futuro probábel de Pescanova: un cambio na propiedade da multinacional que desprace definitivamente o centro de decisión que ate agora se atopaba en territorio galego.
