castro

'Plástica castrexa' é o nome da exposición comisariada desde o Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense -baixo a coordinación de Avelino Rodríguez e de Xulio Rodríguez- que se inaugurou en decembro de 2022 e que conclúe este domingo 26 de febreiro na sede de Afundación da praza Maior da cidade das burgas. Unha mostra con fondos escultóricos de variada funcionalidade, estatuas de guerreiros e sedentes, cabezas cortadas, elementos construtivos de formas xeométricas... Xuntou as singularidades dun museo que bebe da identidade galega.

Os danos nas rochas a causa das chamas poñen os petróglifos en perigo.

70% das parroquias galegas dispoñen cando menos dun asentamento castrexo.

A Garda Civil investiga un veciño da localidade como presunto autor do ataque a unha estrutura catalogada como ben de interese cultural arqueolóxico.

Tanto a Dirección Xeral de Patrimonio Cultural da Xunta da Galiza como o Concello de Trazo xa recibiron notificación do achado.

O ensaísta e historiador Francisco Rodríguez presenta o vindeiro 9 de febreiro ás 19:00 horas nos salóns do Museo do Pobo Galego de Santiago de Compostela a súa última publicación. Trátase do primeiro tomo dun voluminoso e documentado estudo sobre a Galiza da segunda metade do século XIV.

Os sucesos das primeiras décadas do século XVI non mereceron a atención debida da historiografía e aínda agardan dunha explicación. A revolta de 1507 é unha manifestación clara da oposición galega a política centralizadora de Castela.

O kilt, coñecido popularmente como saia escocesa, é a prenda máis típica de Escocia e Irlanda, e os homes escoceses mantivérona na súa vestimenta, mais sabías que os castrexos tamén vestían saias con cadros?

O castro de Castromaior localízase no concello de Portomarín. Foi levantado sobre unha cima cun gran dominio visual, desde a que se exerce un amplo control da marxe dereita do río Miño. O seu territorio inmediato correspóndese cunha gran penichaira situada entre os contrafortes da serra do Faro e o impoñente canón do río Miño, nunha zona de paso natural entre esta conca e a cabeceira do río Ulla.

O número que sae do prelo este sábado tamén inclúe unha ampla reportaxe sobre a loita da veciñanza de Covelo pola reitoría de Paraños, que acabou sendo un hotel. Aliás, atoparás contidos sobre castros, deseño, arquitectura, rutas, música... Non perdas a oportunidade de gozar do teu tempo de lecer co semanario!

Os muíños ficarían a escasos 259 metros dos restos de Castro Valente e afectarían o xacemento arqueolóxico que o colectivo Castelos no aire comezou estudar a finais do pasado ano.

Un roteiro pola costa da Guarda de grande valor paisaxístico, ecolóxico, etnográfico e arqueolóxico.

Este castro, un soberbio e impoñente exemplo de poboado costeiro de finais da Idade do Ferro, sitúase na fermosa parroquia de Baroña, pertencente ao concello de Porto do Son, comarca de Noia. Marca, asemade, o límite sur da boca da ría de Muros e Noia, afrontado ás cúpulas do Monte Louro, o eterno vixía do mar do Norte.

O seu emprazamento resulta espectacular. Para construír o seu poboado, aquela pequena comunidade de campesiñas e mariñeiras escolleron un lugar estraño e invisíbel: só sabes que estás diante del cando o atopas de súpeto. E, cando te achegas, o primeiro que ves é unha pequena península rochosa xunguida á terra por un istmo areoso, cos fortes cantís de poñente abertos ao Atlántico. Logo distingues murallas, restos de cabanas, muros de pedra aquí e acolá, neste lugar tan afastado... pero, quen as fixo?

Adega e Mariña Patrimonio afirman que a Dirección Xeral do Patrimonio Cultural está outorgando permisos de intervención “a sabendas de que no Catálogo de Patrimonio Cultural de Galiza existen erros, tanto na xeolocalización como na delimitación de moitos xacementos”.

O castro de San Lourenzo localízase entre as aldeas de Nogueiras e Alende, na parroquia de San Pedro de Cereixa, concello da Pobra do Brollón, sobre a marxe dereita do río Saa na pequena dorsal que serve de transición entre a penichaira da Chá de Castro e o val fluvial. Atópase catalogado pola Dirección Xeral de Patrimonio Cultural baixo o topónimo Castro de Alende, emprazándose nas coordenadas: UTM (X) 630400 // UTM (Y) 471270. En 2016 xurdiu interese desde a Asociación de Veciños María Castaña da parroquia de San Pedro de Cereixa e o concello da Pobra do Brollón para promover a recuperación patrimonial deste xacemento. O castro é un poboado fortificado vencellado á metalurxia do ferro. Foi cristianizado en época altomedieval cunha necrópole.

Coñecido pola veciñanza como Castro de Penedo ou Aurela do castro, está situado na parroquia de San Pedro de Doade, Concello de Lalín, nun lugar alto e preeminente. Atópase entre dous ríos: no seu lado norte e leste, existe unha ruptura de pendente cara ao río Asneiro que favorece a súa defensa. Do lado Oeste outra menos pronunciada cara a un afluente. Desde os seus 544 metros sobre o nivel do mar, domina a práctica totalidade de lugares da parroquia –Doade, Vilanova e Soutolongo– e parte da parroquia de Botos. É un espazo habitacional fortificado, que ocupa case unha hectárea, posibelmente dedicado á obtención de recursos. Puido ter estado habitado ao longo da Idade do Ferro e o período Romano.

A arqueólogo Vanesa Tevín achéganos un estudo sobre o castro de Doade, en Lalín. Unha nova entrega do coleccionábel ‘Confín dos verdes castros e valeroso clan!’.

O castro de Santa María de Cervantes localízase nos Ancares lucenses, no concello de Cervantes. Sitúase nunha zona montañosa, na bacía do río Navia, intensamente explotada polos romanos para a extracción de ouro. Trátase dun poboado fundado no século I d. C. asociado a varias minas auríferas romanas e é unha peza esencial para explicar o proceso do impacto de Roma sobre as poboacións indíxenas nas serras orientais lucenses. Despois do abandono do poboado no século IV d. C., o espazo do castro utilízase como lugar de enterramento asociado á igrexa Altomedieval. A riqueza patrimonial deste lugar convérteo nun dos conxuntos arqueolóxicos máis importantes da provincia de Lugo.

Alba Antía Rodríguez e Patricia Valle dirixiron as sucesivas intervencións arqueolóxicas na Cibdá de Armea, en Allariz, e Adolfo Fernández é o director científico do proxecto Armea. Os tres, investigadores do Grupo de Estudos de Arqueoloxía, Antigüidade e Territorio da Universidade de Vigo, asinan o fascículo sobre “A cibdá galaico-romana de Armea. Unha nova entrega do coleccionábel ‘Confín dos verdes castros e valeroso clan!’.

A Ruta dos Pazos, en lalín, permite gozar de xoias naturais, arquitectónicas e arqueolóxicas.