Eran os derradeiros anos da súa vida. Urbano Lugrís, pintor submarino, na alta madrugada buscaba agarimo na Guinda, agocho de bohemios na Ribeira do Berbés. Entrada restrinxida só a aquelas persoas que soubesen petar na porta cun preciso golpe de cotenos.
A señora Fernanda pousaba unha cunca de chocolate enriba da mesa. E, cada noite, o artista co seu lapis facía agromar no mármore un universo de cunchas, barcos afundidos e monstros mariños.
Á mañá seguinte tocáballe a unha nena -a neta da dona- facer desaparecer a marabilla. A golpe de estropallo ían marchando as sereas até deixar o mármore de novo limpiño coma un coral.
Coñezo aquela nena. É Lola, voz tan linda das Cantadeiras do Berbés, que agora tamén canta no seu famoso Orfeón Mariñeiro.
Moitos anos despois foi cun grupo de amigas visitar o museo Quiñones de León. Emocionouse. Aínda que era a primeira vez que o vía, un cadro fíxoa viaxar á infancia: “A habitación do vello mariñeiro”. Do máis profundo de Lola xurdiu este salouco: Ai Lugrís, que gran pintor! Canto me fixo traballar!
Somos un pobo de artistas. Haberá primavera!