Imaxinade unha familia na que se plantexa a cuestión espiñenta do menú do día seguinte, unha verdadeira cruz para quen ten que ocuparse do asunto un día tras outro. Na casa viven cinco persoas: unha parella, unha avoa, unha neta e un neto. O cativo e a cativa prefiren os filetes de tenreira con patacas fritidas, os tres maiores unha pescada cocida con acelgas. Faise isto último porque é o que quere a maioría.
"E así, día tras día e semana tras semana, o menú familiar decídese cun escrupuloso respecto polas maiorías".
O día seguinte, aquí reside a pesadez do asunto, volve a plantexarse a cuestión. O cativo e a cativa cambian de estratexia e suxiren unha pizza, caseira, cos ingredientes que os maiores elixan. Os maiores propoñen unha sopa de polo e unha menestra de verduras lavadas: brécol, cenoura, pataca, chícharos... de todo un pouco. Cóntanse os votos e vólvese respectar o desexo da maioría. Os cativos resmungan un minuto pero acaban por resignarse.
O terceiro día o meniño e a meniña suxiren uns spaghettis con salsa boloñesa e queixo relado. A avoa responde que tanto lle ten, de modo que os cativos case dan chimpos de ledicia. Porén, os pais responden que a sopa do día anterior xa levaba fideos e comer pasta dous días seguidos non lles parece o máis axeitado. O ánimo dos fillos vénse abaixo, retrucan que se a avoa se abstén hai un empate. O pai e a nai din que eles son os que van ao mercado e os que cociñan, de modo que o seu é por lóxica o voto de calidade. Desesperados, os cativos suplican que polo menos a sobremesa sexa bolo de chocolate. Outra vez o pai e a nai argumentan que é máis san un iogurt, e natural, sen colorantes nin edulcorantes. A avoa admite que para os seus dentes vai mellor o iogurt, e zánxase o tema. E así, día tras día e semana tras semana, o menú familiar decídese cun escrupuloso respecto polas maiorías.
"Se a metade menos un quere unha escola, unha sanidade, unha xustiza e unha protección social cento por cento públicas, mentres o metade máis un as quere “compatibeis” con sistemas de xestión e participación privada, pois isto último".
![Publicidade 195255]()
Este é o modelo polo que se rexen as democracias representativas, que salvagardan a vontade das maiorías e impiden que unha minoría barulleira impoña o seu criterio sobre os desexos da meirande parte da poboación. Por suposto o que move aos gobernantes, como aos país da nosa familia, é o benestar do conxunto, así como o sentido común, e no futuro saberemos agradecérllelo, e senón... ao tempo.
O resultado é que na casa común dos estados se a metade menos un dos votos emitidos e debidamente ponderados pola lei d’Hont quere que os sectores estratéxicos sexan públicos, mentres que a metade máis un quere privatizalos, privatízanse, e a decisión é impecabelmente democrática. Se a metade menos un quere unha escola, unha sanidade, unha xustiza e unha protección social cento por cento públicas, mentres o metade máis un as quere “compatibeis” con sistemas de xestión e participación privada, pois isto último. Se a metade máis un quere ir á guerra, todos ás armas. Se a metade máis un prefire a monarquía á república, morreu o conto. Como que non se sabe se son máis ou menos os que queren a república ou a monarquía? A metade máis un dos votos emitidos e debidamente ponderados etc etc. É que hai que explicárvolo todo. Mesmo se a metade máis un quere o dereito de autodeterminación… os pais responsabeis saen ao rescate e restablecen o ben común.
"Como que non se sabe se son máis ou menos os que queren a república ou a monarquía? A metade máis un dos votos emitidos e debidamente ponderados etc etc. É que hai que explicárvolo todo".
Imaxinade que os cativos medran e, xa garotos, anuncian que queren independizárense, que non teñen nada contra os pais pero queren experimentar outros menús e outras sobremesas, por probar. A reacción dos nosos pais é sometelo a votación e, mentres o fillo e a filla vivan na súa casa, reservan para si o voto de calidade. Outra vez a democracia. Imaxinade que a filla ten un embarazo non desexado e quere interrumpilo. Votación, votación!
Nunha casa tan democrática decídense por maiorías mesmo os programas de televisión que se miran e a música que se escoita, e o único aparello de televisión e o único equipo de música permitidos están na sala común, porque as maiorías cando votan nunca se equivocan, aínda que ás minorías lles custe asumilo: Polo tanto: moito magazine de tarde, moito Bisbal e moito Luar, pola pobre avoa. Non é que as minorías nunca obteñan nada do que lles gusta, pese a ter as mesmas obrigas e as mesmas cargas. O que ocorre é que a raiba que os come por dentro impídelles saber mesmo o que de verdade queren, e sobre todo o que lles convén. As minorías padecen de infantilismo, e fronte a iso os capitáns do barco deben matérense firmes e lembrarlles cales son as normas da casa e da democracia, como exemplifica Feijóo cando propón que goberne sempre a listaxe máis votada.
Ai, a democracia! Como se fai querer a moi filla de puta!
