O futebol é un deporte, un fenómeno de masas, mas tamén é unha construción simbólica. Unha metáfora da vida entendida como un combate, o combate singular do que falaba Tom Wolfe en The Right Stuff [en español, Elegidos para la Gloria], a forma non cruenta de as nacións competiren e se mediren sobre un campo de batalla. Feijóo e o PP ben saben do futebol e da súa potencia simbólica. Por iso un dos elementos fundacionais do proxecto de deconstrución que despregan desde Monte Pío foi, nada mais aterraren, o desmantelamento da selección nacional de futebol, a que lideraban os treinadores Arsenio Iglesias e Fernando Vázquez.
Que simboliza, entón, a queda española en Brasil? Pois a crise do réxime de 1978. É unha alegoría dun sistema que non dá máis de si, dunha ensamblaxe imperfecta de pezas submetidas a fatiga (Real Madrid-Barcelona; España-Catalunya) que neste momento xa non se suportan, porque non viven en pé de igualdade. Durante anos, o xornalismo madrileño aturou mal a indiscutíbel hexemonía do futebol catalán a escala planetaria e pior que Del Bosque -madridista, mas pouco inflamado de patrioterismo españolista a ollos dos fundamentalistas do réxime- dese tanta bola ao passing game blaugrana, planta que medrou vizosa no Camp Nou após ser regada polo holandés Johan Cruyff, o xenial tulipán que previamente importara a semente do inesquecíbel Liverpool de Bill Shankly.
Foi Johan Cruyff quen deixou dito hai anos que o grave problema do futebol español era que a selección non tiña unha persoalidade definida, algo que, insinuaba, decorría da súa falta de identidade nacional
![Publicidade 196050]()
Admitíase a herexia de Del Bosque polo pragmatismo dos resultados, mas a ortodoxia mesetaria agardaba a súa quenda, coa paciencia de quen sabe que, tarde ou cedo, o cadáver do inimigo vai pasar por diante da porta.
O guión dos Ronceros
Mais o cadáver pasou por diante da porta e o seu rostro non era blaugrana, senón, oh my god!, o da icona madridista por excelencia, pertencía a ese epítome do buenismo patrio español, chamado Iker Casillas. Iso non estaba no guión dos Ronceros que espallan a súa ideoloxía imperial desde o centro do estado, sedentos de hexemonía e, no campionato doméstico, sedentos non de gañar en boa lide, senón de machucar/aniquilar o adversario, nomeadamente se é discutidor da españolía unha, grande, e libre. [Nota para non iniciados: Roncero é o prototipo do xornalista hooligan matritense].
Foi Johan Cruyff quen deixou dito hai anos que o grave problema do futebol español era que a selección non tiña unha persoalidade definida, algo que, insinuaba, decorría da súa falta de identidade nacional. Ou sexa, Inglaterra é Inglaterra, Suecia é Suecia, Italia é Italia. Mais...que é España?
En realidade, a cuestión de fundo non é se fallou Casillas ou se fracasou Xavi Hernández, o problema de fundo é que a hibridaxe, a fusión, é unha construción extremamente fráxil e vulnerábel, sempre posta baixo sospeita polo irrendentismo españolista dunha metrópole que só concibe a relación cos demais desde o dominio e a supremacía. Foi até patético ver estes días como a saudade da furia española alastraba as páxinas dos xornais deportivos, clara insinuación de que en Brasil, alén das cantadas de Casilla, a selección pagou certo déficit de testosterona españolista...
Si, o futebol é un símbolo e en Brasil vimos a representación dunha construción colectiva en crise. Agardemos que das súas cinzas en non moito tempo poda emerxer a selección nacional galega.
