Era un tecnócrata, un rapaz espelido que contaba co favor de Marta Ferrusola, sen peso político, ía continuar a liña pactista-posibilista do pujolismo, parte do réxime do 78, la pela es la pela, un tipo do establishment, da lei e a orde, e non ía facer nada sustancialmente distinto do que se agardaba del, ía ser guiadiño.
Ese era o prognóstico cando Mas foi empoleirado na lideranza de CiU como sucesor de Jordi Pujol, o pai fundador agora caído en desgraza. Ninguén acreditaba en que detrás do sorriso algo forzado de Mas e das suas poses de autómata houbese algo de cerebro político. Sería un xestor. A política na sombra xa a faría el president eterno e os seus fillos, ese era o cálculo de Ferrusola, Artur como ponte de prata para preparar a aterraxe de Oriol, o hereu.
Mas fíxose consciente de que o que lle apetece ao Estado español é un nacionalismo manso, autonomista, cumpridor da legalidade entendida non como a cristalización da vontade democrática, senón como dogma
Mais saltou a sorpresa. O cenario mudou a velocidade de vertixe. Maragall levou o PSC a posicións filonacionalistas por convicción persoal e por intuición de que só así podería socavar a hexemonía de CiU. Porén, o movimento do ex alcalde de Barcelona escorou aínda máis cara ao nacionalismo o eleitorado catalán. ERC pasou os seus maos momentos, até que comprendeu que ou mudaba de partitura -e de intérpretes- ou camiñaba cara á irrelevancia. E púxose a procurar fóra da organización o que non tiña dentro. E achou a Oriol Junqueras. A sociedade tamén se mexía por abaixo. Apareceu a CUP. Zapatero prometeu daquela o que logo incumpriría: que respeitaría a vontade do pobo catalán.
E, si, saltou a sorpresa. En Mas había un político. Un político é sempre alguén pragmático porque a súa experimentación se produce na realidade e a realidade é dialéctica, como a vida, o que vale hoxe pode ficar mañá ultrapasado. Mas tentou o posibilismo, non o esquezamos, e pactou con Zapatero o retallamento do Estatut. Foi entón cando chegou o TC e mandou parar e foi entón cando Mas se fixo consciente de que o que lle apetece ao Estado español é un nacionalismo manso, autonomista, cumpridor da legalidade entendida non como a cristalización da vontade democrática, senón como dogma, como lei sagrada e intocábel (ben, non tan intocábel, Merkel si pode modificala a vontade).O
O burgués largou amarras, esqueceu os pactos históricos coa oligarquía castellano-andaluza e desempoou conceitos clásicos que manteñen toda súa vixencia, autodeterminación, até desobediencia civil
O político Mas entendeu cales son os límites do posibilismo e que España é o que é, unha estrutura xeneticamente imperialista, construída sobre a negación das nacións que contén no seu seo. E decidiu facer política interlocutando coa sociedade, o burgués largou amarras, esqueceu os pactos históricos coa oligarquía castellano-andaluza e desempoou conceitos clásicos que manteñen toda súa vixencia, autodeterminación (eufemisticamente virado en dereito a decidir), até desobediencia civil.
Ese Mas é o que lle di á sociedade catalá que o adversario real de Catalunya é o Estado español. Quen podía imaxinar que o hereu acabaría pronunciado sentenzas dese teor cando Pujol decidiu facerse a un lado? Ese Mas está a mostrar unha enorme talla política. Só lle falta rematar a xogada. Para consagrarse, só lle resta anunciar que el non será un problema para que o bloco soberanista se materialice como tal, que está disposto a non liderar el esa candidatura, que neste momento o país ten que se pór por diante das pulsións partidistas, das ambicións persoais.