Opinión

Librou pero non librou

                               El formaba parte dos doce do camión que un 19 de agosto do 36 saíu de Sobrado cara a Compostela custodiado por xente de orde e crucifixo.
El viu como lles dixeron que volvesen con eles, que non había espazo onde meter máis e que se non tiñan moita significación política que os mandasen prá casa. E non tiñan máis delito ca profesar o soño dun mundo mellor, a afección a unha República que prometía novos tempos, a esperanza de lle dar unha volta ás cousas para rematar coa miseria das xentes.
Soubo polas caras e polos comentarios prepotentes que aquelas feras doentes non ían levalos de volta para Boimorto. Compartiu o presentemento que eran carne de cuneta.
E así foi. Preto do amencer escolleron seis e asasináronos nos Lapidos en Ortoño. Alí quedaron no camiño, estartalados, rompidos, tronzada a xuventude dos máis, cobrada a súa vida naquela cacería sen sentido. Vestían roupa de domingo.
Os verdugos cos seis restantes no camión, abriron a punta de pistola e "naranjero" unha taberna en Roxos e tentaron lavar o sangue e a conciencia con coñac.
Sempre me deu moito que pensar no que sufrirían aqueles seis homes na espera, naquela tortura de horas de incertidume.
Regresaban a Boimorto. Ían amarados de tres en tres. Nunha curva da estrada parou o camioneto e mandáronos baixar e correr. A lei de fugas... E ametralláronos. Balas do nove curto e do nove largo.
Feito o labor as bestas recuperaron as alxemas deron os tiros de gracia e foron buscar xente a unha malla alí case a carón. Estaban no Amenal. Colleron tres homes con significación política comprometida. Era pra lles mostrar a cravuña, dixo un vello do Amenal no 2007. Queríanos para cavar as dúas foxas para os enterrar.
Cabanas caera por baixo e estaba cheo de sangue do compañeiro, el tiña un balazo uns din que no costado e outros que nunha perna. Pero estaba vivo, aforraran con el o tiro de gracia. Cando os viu marchar raeuse monte arriba como puido e fuxiu a fume de carozo. Pediu a un que andaba coas ovellas un fouciño para quitar a bala e seica se gardou na casa dun crego que trataba e que o acolleu e disque curou con dente de agrón que o hai no río e que ... Apareceu tempo despois pola súa casa e alí botou tempo agochado. Só a muller sabía del.
Polas noites xogaban á pita cega. Os fillos cos ollos tapados e así el podía tocarlles...
Pasado o tempo, calmados os furores das feras, volveu facer vida á luz do día. Nunca falou do acontecido. Nunca superou aquel trauma, aquela dolor, aquel por que eles si e eu non. Aquel medo que lle xeara o sangue varias veces. Aquela sen razón. Aquela barbarie.
Tal foi así que tentou matarse por tres veces. Á terceira conseguiuno.
Non vos é conto. No Amenal recuperamos tres dos corpos, balas e ata a mina dun lápis, nos restos de Isidro Filloy, un deles, con que escribiu a carta desde o cárcere de Sobrado despedíndose da súa compañeira.
Non vos é conto. Preciso é recuperar día a día a memoria dos mártires da democracia. Unha democracia que non recoñece as súas vítimas non é tal. É un sucedáneo con moita propaganda.
Non vos é conto...

Comentarios