Opinión

A certeza do camiño

Todo canto eu amei perdéuseme contigo:

a luz clara e vibrante da miña xuventude,

os bosques entrañables perfeitos de quietude

onde o vento vivía con un lecer antigo.

 

Entón era o silencio o meu mellor amigo,

era eu namorado de todo canto vía,

vivir era unha leda, fermosa moradía

onde o mencer entraba recendendo a pantrigo.

 

De súpeto viñeches con esa lonxanía,

caraveliño feble en terra ventureira

e eu abrín outra nova fiestra para o día.

 

E todo canto amei foi unha lumieira,

foi a fouce tan íntima que decote se afía

para ceifar dun pulo brutal a primaveira.

Poemas a Fina Barrios—1960

 

 

Miña Patria:

Eu son o teu soldado máis forte.

A túa lingoa é a miña espada

e cando debullo unha canción,

cando florece unha palabra,

canta en min o labrego cavador,

o emigrante e poeta,

o mariñeiro,

o home que amasa o pan e moxe o leite.

¡Non son un home: son un pobo

e ninguén me pode domear!

Nova Crónica de Ulises 78/81

 

Entre a delicadeza do primeiro poema e a decidida resolución do segundo, bandea a vida do compañeiro Avilés de Taramancos, a quen hoxe rendimos merecida memoria. El, que morreu encetando a primavera e que naceu tamén, no inicio desta estación que marca a esperanza pró labrego e prá vida.

Esa vida que vista desde a súa biografía é tormentosamente cambiante, de aventureiro, explorador, emigrante, home dos mil oficios, sensible e rotundo poeta... Un home de mil vidas que dá fe de VIVA VIDA.

Saiu daquí e aquí regresou aquí, coma bo fillo desta terra.

Retomo o espazo entre a delicadeza e a resolución.

Delicadeza pra senti-lo amor, pra analisa-la realidade con sentimento. Resolución pra entregarse a esa causa: a do amor á Matria, ás xentes deste noso AMOR, desta nosa QUERENCIA de perfección.

Ese facer día a día o labor continuado de defensa e ollada longa pra este noso pobo.

A resolución que inunda esa entrega, na certeza de que é só o camiño por andar o que interesa. A meta sempre será inalcanzable porque nese amor de perfección a cada paso que andamos alonxamos outro tanto a consecución dos propósitos.

Aí está o quid da cuestión. A certeza do camiño.

É o exemplo que hoxe tomamos de Avilés o convencemento da necesidade de homes e mulleres que saian a ese camiño colectivo que debemos andar pra construir un País. Unha Matria que sexa de todos, onde non caiban os ladróns, os corruptos nin a explotación do ser humano sexa legal e ben vista.

A meta sempre será inalcanzable porque nese amor de perfección a cada paso que andamos alonxamos outro tanto a consecución dos propósitos

Onde o aproveitamento sostible deste paraíso sexa o alicerce dunha vida feliz que se extenda, alomenos, ós fillos dos fillos dos nosos fillos. Onde o aire que respiremos sexa a atmósfera da igualitariedade. Onde só exista o amencer da esperanza colectiva. Onde sempre sexa primavera.

Amigos, compañeiras. Esta fin de semana iniciamos... continuamo-lo camiño. Tra-las dúbidas, logo das consideracións que os camiñantes consideremos oportunas, pasado o fragor do combate, marcada a ruta, lambida-las feridas, bebido o viño da fraternidade e renovado o convite ó resto da sociedade, tede a SEGURIDADE que camiñaremos con renovado vigor porque esta Matria así no-lo pide e necesita.

Saúde e Terra. Vémonos esta fin de semana.

NO CAMIÑO

Noia, 23- marzo- 2017

Comentarios