A obra narrativa Retallos daquela infancia (2013), de Bautista Álvarez, sorprende gratamente por varias razóns.
En primeiro lugar por ter acceso ao testemuño vivencial, verquido en perspectiva creativa, dunha figura insobornábel do nacionalismo galego, que posúe unha longa bagaxe política e cultural ás súas costas.
"Con estaren os relatos ambientados nun pasado, en xeral afastado, decote se fai presente neles unha voz narradora que conecta o seu contido coa conflitividade actual e que subliña a irrenunciábel (pre)ocupación política deste escritor."
![Publicidade 196050]()
Quizais sexa pertinente aclarar que se trata este dun libro de relatos —ficción literaria, polo tanto—, de xorne memorialístico. O escenario onde se desenvolven é o espazo natal do escritor —orixinario do lugar de Loucía, no concello de San Amaro—, de camiño entre as terras da bisbarra do Carballiño e as do Ribeiro.
Xa adentrándose na construción dos textos, hai un aspecto que cómpre pór de relevo. É este o que se podería denominar como a presenza permanente dun narrador explícito.
Con estaren os relatos ambientados nun pasado, en xeral afastado, decote se fai presente neles unha voz narradora que conecta o seu contido coa conflitividade actual e que subliña a irrenunciábel (pre)ocupación política deste escritor.
Ao longo dos textos atópanse mostras abondas do dito. A seguir cítanse algunhas, ben elocuentes de seu.
“Os que antes foron perseguidos pola Ditadura seguen loitando por un Estado á medida de Euskadi, de Galiza e de Cataluña, e non o que temos agora que é de confección”, en “O carniceiro de Figueiroa”.
“O de empezar a casa polo tellado é unha extravagancia máis frecuente, maiormente entre aprendices de políticos. Crear unhas siglas sen ter un programa que tapar dáse bastante a miúdo entre os que orientan a súa ideoloxía pola dirección do cataventos”, en “O Perico dos Zocos”.
"No limiar deste libro, Bautista Álvarez anuncia a tentativa de escribir un ensaio sobre a liberdade de prensa e a da pluma".
“Nestes casos sobran conselleiros e faltan traballadores. Igualiño que na Xunta de Galiza”, en “Viacrucis interruptus”.
“Sería pola barba, accesorio capilar que podía ocultar o rostro dun facinoroso. Por exemplo, a do presidente do Goberno, o dos recortes nas pagas e da suba nos impostos”, en “O pasaporte da IV Internacional”.
“E cando empezou a aprender idiomas, a liturxia pasou de Cicerón a Lope de Vega. A lingua de Rosalía agarda cola detrás do esperanto para poder entrar na Igrexa”, en “O sancristán de Loeda”.
“Quen renega da súa patria non pode agardar dela compaixón”, en “O cadaleito branco”.
Son estes atinados exemplos dunha pluma que non renuncia nunca a denunciar o mal común. Ao fío do exposto, resulta significativo ler a dedicatoria deste novo volume da colección Narrativa de Xerais: “A todos os que levan Galiza no corazón/e non nos beizos”.
No limiar deste libro, Bautista Álvarez anuncia a tentativa de escribir un ensaio sobre a liberdade de prensa e a da pluma. Será ben gorentoso, entón, poder debruzarse, de novo, sobre un escrito seu para ter ben presente chaves que axuden, con claridade e coñecemento de causa, a interpretar a realidade da Galiza actual.
