De se partir da asunción dun verso extraído dunha magnífica obra, como é Sombra do aire na herba, terase a chave de ouro para entrar e interpretar este libro singular de Paco Martín. A referida cita é a que segue: “A poesía é o gran milagre do mundo”.
Nela, do mesmo xeito ca nas páxinas deste título, condénsase a capacidade que encerra un poemario de transformar a realidade prosaica e cotiá e así crear a marabilla.
Coma que toda a concorrencia dunha cafetaría, de súpeto, só se ocupe e preocupe de recitar versos. Coma a chama de ledicia que a compaña dun libro desprende entre os transeúntes. Como facerlle fotos a un coñecido futbolista a cambio de que teña un exemplar daqueles na man. Coma a manifestación do reloucar infantil ocasionado por futuríbeis proxectos editoriais. Coma ao son dun instrumento de corda —que, por certo, agasalla, de balde, os viandantes—, porque a poesía tamén é música, dar co amor.
Aínda que non vai ser ouro todo o que reloce e hai tamén prexuízos a esgalla que saen a escena. Un deles é o non entender como un mozo de vinte e catro anos poida andar cun feixe de poemas na man. Outro o de teren as forzas de seguridade mala consideración de calquera publicación.
Mais tamén o desprezo de por un intre confundir un novo modelo de iPad cun “vulgar libro de follas de papel”. Ou o de ter que pertencer ao corpo do profesorado por andar cun. Ou asemade a desconsideración cidadá de que se anda cun libro para ler parvadas nel.
Se ben o antídoto contra a necidade se presenta a través do aprecio pola palabra xusta, ao igual ca no texto poético. Isto pode verse no poder que posúen as verbas para saír airosos nunha situación adversa, como lle acontece ao protagonista e ao seu proxenitor na prefectura. Ou mesmo cando se pon en evidencia que a simple variación dunha letra nunha expresión pode supor que esta mude o sentido daquela por completo.
Un dos aspectos que contribúe a que esta sexa unha gozosa lectura radica, precisamente, no feito de presentar universo urbano e vital que se vai desenvolvendo arredor da literatura.
Á parte da secuencia dos feitos que han converter unhas horas nun día irrepetíbel na vida do protagonista, isto pódese apreciar noutras mostras. Entre elas, en que un restaurante propiedade dun inmigrante teña o nome que ten en homenaxe á autora de Cantares gallegos. Ou en que o poemario mercado pola mañá, xa indo cara á fin do día, posúa na primeira folla un nome e un número de teléfono escrito a lapis. Que chegue a transformar un aparello móbil pegado á orella en buguina de escoitar o mar.
Porque, como manifesta un participante da obra, os libros teñen moito de espello e sempre hai algún nos que nos poder reflectir. Ao que lle cabería engadir, aínda, o efecto duradeiro dalgunhas lecturas, tal como afirma outra personaxe da historia: “Para a poesía cómpre, case sempre, dispoñer dalgún tempo por diante para afondar no que dela recibimos”.
