Coma nunha partida de xadrez en que o movemento firme dunha peza conleva unha precisa exploración que ha de ocasionar irreversíbeis consecuencias no vasto universo do conxunto do taboleiro.
Neste libro de Pedro Feijoo o simbolismo acada unha funcionalidade especial de cara ao que é a vertebración da trama narrativa. E a crueldade emerxe dende o espazo do sadismo da obrigada memorización infantil dos versos de Dante ou Shakespeare afogados en trallazos de sangue.
En recoñecíbeis espazos da urbe e da área viguesa na mesma actualidade, o primeiro que, máis ca chamar a atención, remexe as vísceras é a extrema brutalidade asasina. A cal se complementa cunha esmerada minucia analítica e descritiva forense que a voz narradora pon en práctica.
Para así mergullarnos nunha atmosfera arrepiante, provocada, máis ca pola propia degradación dos corpos, polo sinistro, vagaroso e implacábel proceso de mutilación a que —antes de expiraren o derradeiro folgo— estes foron sometidos.
Algo semellante ao posto en práctica na exitosa traxectoria narrativa de Pierre Lemaitre. Con quen o escritor vigués comparte, neste título, máis dunha afinidade co autor de Alex. Como pode ser a truculencia descritiva ou mesmo a confluencia de ben e mal, complemento dunha única faciana, nun mesmo perfil protagonista.
Se ben o ata agora comentado, visto no conxunto da trama, non deixa de ser unha sorte de necesaria expiación bíblica. Dado que o efectismo narrativo con que se encaixan e complementan os diversos movementos da partida de xadrez conducente ao esclarecemento dos feitos sitúanos nun sórdido escenario de brutalidade e explotación humana.
No que a podremia dos corpos mutilados apenas constitúe unha lóxica relación de causalidade derivada, iso si, da corrupción auténtica. A exercida sobre os seres máis desamparados e vulnerábeis da sociedade.
Dende o poder omnipotente, sexa este económico, policial ou relixioso, creando unha tecida urdime que desprende un fedorento ambiente irrespirábel. Na que a lei do silencio se fundamenta na compra, baixo coacción extrema, de vidas e vontades.
E ao longo dun tempo eterno de humillación máxima e depravación absoluta no que a explotación e violencia exercidas nin tan sequera permitirían poder desabafar a dor en ningún recanto propio da alma.
Polo que respecta á estrutura, a narración divídese en tres partes. Nas que o ar se volve, de xeito progresivo, cada vez máis viciado, coma se nos fosemos 1 internando máis adentro nos círculos do inferno da Divina Comedia.
A voz narradora instálase, de modo habitual, na terceira persoa. Se ben se dá algún capítulo, en especial no denominado “Primeiro recinto”, onde alterna coa voz dunha primeira persoa. O cal, no conxunto da obra, podería interpretarse coma unha estratexia aclaratoria do acontecer do relato, malia que non supón máis ca lle insuflar algo de alento van á falla absoluta de esperanza.
