Opinión

O paraíso dos inocentes

Na súa última proposta narrativa Antón Riveiro Coello abéirase ás secuelas dun significativo conflito contemporáneo provocado pola guerra. Como é o caso do masacre que se segue a perpetrar en Siria.

Para levar a cabo a súa disección cirúrxica sobre un corpo —máis ca agredido— mutilado, a narración repara con tino nos protagonistas, nos sufridores das consecuencias da aplicación de plans armamentistas en lugares estratéxicos do planeta.

Daquela é cando zopamos de golpe co fedor da putrefacción do combate, da aniquilación de poboacións enteiras, no esborrallamento por completo de cidades, soños e proxectos.

Nas aristas fumegantes das cinzas do bombardeo intensivo, entre os casacallos, de cando en vez, agroma, coma unha flor no deserto, a arela que desprende o aroma infindo de sobrevivir.

No canto de enxergar a realidade co prisma dunha xeoescala aséptica de intereses capitalistas —cos seus múltiples ángulos de observación a resultas das diversas potencias implicadas—, a voz narradora escoita os lamentos da poboación.

Ou, mellor dito, a narración acentúa as voces das vítimas. Quen, nun mosaico coral de sufridores, formulan en voz baixa o seu desgarro. Contra as feridas, da crueldade, da violación, do asasinato, da orfandade, en definitiva, de múltiples formas de aniquilar.

O boureo constante das bombas e das mentiras abouxa e asfixia a relidade devastada nunha inmensa campa de cristal blindado. Para a poder rachar, ante a inoperancia, o desleixo e a indiferenza internacional, poucas solucións se albiscan. De non ser a opción, en correndo un extremo e incerto risco vital, de apelar ao sacrificio individual.

Xa sexa este en forma de “loitar no Exército Libre para lle deixar claro ao mundo quen está a lanzar o noso país ao precipicio”, xa sexa de calquera outro xeito de resistencia.

Porque como se advirte, por quen perdeu absolutamente todo, “O medo é un luxo que non me podo permitir”.

Nesta práctica aparecen asemade outras tipoloxías de coraxe. A de quen elabora audiovisuais da devastación co ánimo de sacudir unha durmida conciencia occidental. A de quen sobe ao máximo o volume do televisor para lles esconder aos nenos o estrondo das explosións. A de quen procura superviventes na ruína do entullo dos edificios. A de quen deserta dos seus para, nun temerario éxodo cara a unha Europa hostil, procurar a fenda dun futuro posíbel máis alá de fronteiras pechadas e de valos interpostos aos refuxiados.

De lograren sobrevivir, o prezo a pagar, logo de deixar atrás unha paisaxe devastada pola destrución, sempre resultaría moi alto. Malia non se poder construír unha quimera, que anulase as múltiples formas de perda que adquire a traxedia, que fixese esquecer a castigada memoria.

Con todo, resulta imposíbel asumir a derrota. Paga a pena afrontar o sacrificio. Porque, como se expresa con clarividencia, “quen salva unha vida salva a humanidade”.

Comentarios