Tras publicar nos últimos tempos un monllo de obras ensaísticas, Afonso Eiré retorna á creación narrativa cunha obra que é explícita de seu xa dende o título, A morte do meu pai.
Como Marcial Gondar sinala no prólogo, “hai toda unha habelencia de como unha persoa de hoxe plenamente integrada na modernidade é quen de xestionar emocionalmente a experiencia do dó por un achegado utilizando moitas das ferramentas da nosa vella cultura”.
Logo de rematar a lectura deste traballo, que documenta unha apegada historia familiar dende o observatorio da ficción, tense a sensación de que nel se enxerga o ocaso dunha cruenta e intransferíbel realidade rural que, dende hai tempo e de xeito programado, vai ficando a poula.
O relato dálle voz a unha implacábel radiografía irónica dunha poboación mermante en acelerado avellentamento: “a este Goberno estorbámoslle moito os vellos. As pensións, as menciñas, as hospitalizacións, o Sintrom, as análises… con isto da crise xa se ve o que pasa… e iso que os vellos votan maioritariamente á dereita, que, se non, acaban connosco”.
O relato dálle voz a unha implacábel radiografía irónica dunha poboación mermante en acelerado avellentamento
![Publicidade 195255]()
A lembranza das frontes de batalla, que aquí non houbo mais que ao protagonista da historia de mozo lle tocou padecer, combínase coa esculca e amarga percepción da esterilidade dun presente que fende as súas secas raíces no lentor dunha esperanza murchada: “teus pais eran de esquerdas e vós, que non vivistes a guerra nin sabedes o que realmente pasou, traizoades agora a memoria dos vosos pais”. “Sacáronnos a memoria e así nos vai!”.
Tamén adiou ben a saída do seu novo libro, Camuflaxe, a poeta Lupe Gómez. Composto en honra da súa nai, “a súa morte transformou en lume, en parto de herba, canción”, declara no peche.
Alén da concomitancia encomiástica dos proxenitores que comparte co primeiro título, os poemas deste semellan completar os baleiros que fican na escrita: “Ti eras a caligrafía amada de Galicia”; “En ti aprendía a enerxía dos versos./ A música espiritual das árbores”.
A reflexión do ocaso converte a desposesión en chama que avivar e revivir: “Non tiñas idioma”, “O teu mundo non existía nos mapas”. A escritura vólvese, unha e outra vez, unha poderosa reafirmación metapoética: “Constrúo a arma dos pobres”.
A reflexión do ocaso converte a desposesión en chama que avivar e revivir
E, no remate da viaxe, que é a vida mesma, ateigada dunha intensa bagaxe sentimental, “Botarse a correr. Beber nas fontes salvaxes do paraíso”.
