Opinión

Ao pé de obra (125): Galicia contada aos non galeguistas

Este traballo de Manuel Veiga semellaría dirixirse, de xeito preeminente, segundo a interpretación do título, a aqueles individuos non partidarios na defensa e mellora de todos os aspectos nucleares que constitúen a identidade nacional deste país.

Para iso válese dunha prosa de doada lectura e enfoque pedagóxico divulgativo na que se van debullando, en pequenos capítulos, algúns significativos aspectos daquilo que conforma o noso xeito de ser. Pílulas de esencias, logo, para inxerir e pronto dixerir.

Como a non ben desvelada importancia do territorio da antiga Gallaecia durante a Idade Media. Un importante reino que, precisamente por isto, se potenciou como centro de peregrinaxe. E no que floreceu un idioma e unha literatura ao abeiro dun poder político forte.

Porén o devir da historia xogou sempre en contra dos intereses galegos. Segundo aconteceu coas confrontacións sucesorias deste período, as guerras comerciais do XVIII, que favoreceron a implantación aquí dunha burguesía conserveira catalá, ou a introdución en Europa, a finais do XIX, de produtos agrogandeiros americanos, en detrimento decote dos recursos propios.

Claro é que, como ben ten analizado o autor d’ O pacto galego na construción de España, isto é debido, á falla de políticas favorábeis á nosa terra, impulsadas, en moitos casos, por unha morea de políticos galegos con oficio e beneficio en Madrid. Coma xa antes denunciaran as significadas plumas de Vicente Risco ou Ramón Otero Pedrayo.

Así foi que a inmensa abundancia que posuímos de auga se empregase para construír encoros aquí e crear riqueza nesoutras latitudes foráneas. Ou que, fronte á presente realidade minifundista en vigor de aquí, gobernos coma os de Francia ou Dinamarca, a partir do século XIX, promovesen plans de modernización que transformarían por completo o aspecto e os usos do campo.

Por non falar da acelerada perda de poder político e económico padecido nesta última década no noso país. E sen obviar un entramado clientelar que provoca que as empresas punteiras establezan a súa sede fiscal na capital do estado e, polo tanto, paguen alí os seus impostos.

E isto é así xa que “Desde a instauración da monarquía unitaria, as elites, os herdeiros das mellores casas galegas, así como os doutras comunidades, deben marchar a Madrid se queren continuar os seus negocios e ampliar a súa fortuna”.

No intre de se empezar a producir a sangría migratoria, ou mesmo no século XVIII, Galiza non era pobre. A pexa radicou, nesta cuestión coma noutras que nesta obra se tratan, así os prexuízos, na falla dun poder propio que antepuxese a todo o benestar social común. E nestas aínda agora andamos.

De aí que o destinatario ideal desta obra sexa toda aquela persoa que, dende as súas capacidades, dende diferentes sensibilidades, pretenda construír un presente mellor para quen sen dubidar apostamos por crear vida aquí.

Comentarios