O 42 aniversario do referéndum constitucional do 6-D concidiu coa sentenza da Sala do Penal do Tribunal Supremo (TS) que revogou a progresión ao terceiro grao dos nove presos e presas políticas catalás e máis a aplicación, dentro do segundo grao, do tratamento individualizado para cada unha delas ao abeiro do artigo 100.2 do Regulamento Penitenciario (RP), que lles permitía sair traballar aínda no segundo grao.
Outra decisión do Supremo inxusta, desaquelada e antixurídica
É unha outra decisión do TS na que actuou de relator o seu Presidente, Manuel Marquena e que é acredora da mesma avaliación que fixemos a respecto da que condenou estas nove persoas (Forcadell, Bassa, Junqueras, Forn, Romeva, Turull, Rull, Cuixart e Sánchez) a penas entre nove e trece anos de cárcere: antixurídica no plano legal, inxusta no plano axiolóxico, e desproporcionada e perigosa no plano da racionalidade democrática.
É antixurídica por non respectar as funcións das Equipas de Tratamento dos Centros Penitenciarios, que propuxeron por unanimidade tanto os permisos para traballar fóra do cárcere ao abeiro do artigo 100.2 RP como as progresións ao terceiro grao e máis as funcións revisoras dos Xulgados de Vixiancia Penitenciaria (XVP) que confirmaran antes todas estas medidas. Ademáis, extende ilegalmente a súa función revisora da progresión de grao a decisións que non conlevan esta progresión, como son as licenzas para traballar fóra do cárcere ao abeiro do artigo 100.2 CP.
É inxusta axiolóxicamente porque teima no agravamento dun castigo (o da sentenza condenatoria) de por si inxusto e desaquelado, facendo abrollar decisións propias dunha vinganza legal no canto de decisions xurídicas propias dun estado de Dereito.
É desproporcionada e perigosa no plano da racionalidade humana e democrática porque impide calquera caste de tratamento penitenciario por parte dos organismos administrativos e xudiciais legal e vocacionalmente encargados do mesmo : a Administración penitenciaria catalá e máis os XVP e porque sinala un camiño para o cumprimento íntegro das penas en réxime pechado, agás para os internos que se declaren culpábeis, someténdose a unha caste de abxuración pública polos seus supostos delictos e pecados.
Lembremos moi rápidamente que o TS non era o Tribunal competente para coñecer nin destas cuestións penitenciarias nin do xuizo principal, porque o Tribunal competente era o Superior de Catalunya (TSJC). Que foron absoltos do delicto de rebelión, mais que esta acusación insostíbel permitiu levalos presos preventivamente e cesar sen sentenza algúns dos presos políticos como deputados no Congreso estatal ao abeiro do artigo 384 bis do Código Penal. Que a incompetencia do TS foi xa recoñecida pola xustiza belga e que as xustizas belgas, escocesa e alemá non albiscaron delicto ningún que puidera ser penado neses Estados europeos.
Porque sen violencia non hai rebelión nin alta traizón na Europa democrática, onde tampouco existe un delicto contra a orde pública como a sedición española.
Lembremos, tamén, que a condena dos presos políticos leva case un ano no Tribunal Constitucional, que non só non suspendeu cautelarmente a mesma senón que semella tender a dilatar inxustamente unha decisión que habería deixar libre a vía do Tribunal Europeo de Dereitos Humanos (TEDH), que será onde máis tarde ca cedo, pero de xeito inexorábel, reciban xustiza estas persoas presas políticas. Non por acaso o avogado Gonzalo Boye xa está alegando que o recurso de amparo perante o TC non é un recurso efectivo e que o TEDH habería admitir recursos directos sen pasar por un trámite que só rouba tempo e non da solución.
Entre a única presenza de Vox na rúa e a “caspa” dos actos institucionais
E mentres se estaba a cometer esta enésima arbitrariedade, na mellor aplicación do Dereito Penal-e Penitenciario- do Inimigo os partidos e Institucións estatais anovaban o “pacto da caspa” cos discursos ao uso:
i.Dentro da Constitución todo, fóra da Constitución nada, todos collemos, mesmo os que queren reformar a Constitución. Calando que calquera reforma constitucional que implante o dereito a decidir de Catalunya, Euskadi ou Galicia ou a substitución ou reforma da Xefatura monárquica do estado sería imposíbel na práctica: 2/3 de votos en cada Cámara, disolución e eleccións e nova votación semellante nas dúas Cámaras novamente escollidas.
ii) Esta Constitución votouna o pobo. Calando que todas as persoas que nacimos despois de 1960 non tivemos ocasión de votala e que os que naceron antes non tiveron ocasión de decidir autónomamente sobre a autodeterminación de Catalunya, Galicia ou Euskadi ou sobre a continuidade da Monarquía borbónica.
iii) O futuro de Catalunya só pode ser escollido pola maioría dos españois. Calando que a propia Constitución definiu un réxime automático de autogoberno paccionado para Catalunya, Euskadi e Galicia que funcionaba baixo o sistema da dupla decisión autonómica e estatal. Un réxime progresivamente deconstruído polo TC, até negar a capacidade da cidadanía catalá para modificar o seu propio réxime autonómico na Sentenza de xuño de 2010. Calando tamén que o TS canadiano defendeu que o principio democrático esixia escoitar separadamente á cidadanía quebequesa sen misturar a súa decisión coa decisión do conxunto das cidadanías canadianas.
A falla de resposta por parte da Constitución non só aos requirimentos da cidadanía catalá, senón en xeral ás esixencias dunha sociedade moderna, democrática e europea foi desvencellando millóns de persoas, non só catalás, dos valores do Réxime do 78, cada vez máis formais e menos substanciais e democráticos. De significar valores de liberdade, tolerancia e democrática a verba Constitución, nos últimos vinte anos (nomeadamente dende a devandita sentenza do TC de 2010) evoluiu até significar inmobilismo, recentralización, xogo de caloteiros (como nos aprende o mestre Suso de Toro) e, últimamente, Filipe VI defendendo ir “a por ellos”.
A extrema dereita de Fuerza Nueva e dalgúns sectores de AP (Dereita Democrática Española de Silva Muñoz e Unión Nacional Española de Fernández de la Mora) votaron non á Constitución no Congreso en outubro de 1978. Este 6-D de 2020 os seus sucesores, os extremistas de Vox, foron os únicos en se manifestar ao longo de todo o Estado na vía pública en defensa do actual réxime monárquico-constitucional. Mentres, centos de militares escreben cartas ao Xefe do estado para frear supostas ameazas á unidade de España, nunha representación mediática destinada a amedoñar á cidadanía e consolidar para Filipe VI un rol de Poder non regulado, como representante do Deep State e árbitro caseiro do xogo, de xeito que sinalaría os límites infranqueábeis que logo o TC e o TS ratificarían.
A esquerda española non entende o que pasa
Diante desta situación, calquera Goberno de coalición progresista adoptaría medidas inmediatas para pescudar e sancionar determinadas condutas abertamente facciosas nalgúns ámbitos militares, mais por riba de todo, tentaría consolidar aliados, non desprestixiando a quen, como BNG ou JuntsxCat non lle segue o seu xogo curtopracista na aprobación dos Orzamentos.
Nomeadamente, o Goberno do Estado habería convocar á maioría da investidura para aprobar unha lei de amnistía que permita pechar esta páxina vergoñenta da crónica xudicial e política. A pandemia é prioritaria, isto é certo, mais hai tempo abondo para esta decisión, que é fulcral para normalizar a vida política de Catalunya. Porque só sen presos políticos se poden desenvolver con normalidade as eleccións nacionais catalás do vindeiro febrero, reintegrando estas nove persoas á plenitude dos seus det¡reitos civis e políticos e posibilitando o xogo normal das Institucións. Incluída a necesaria consulta sobre a independencia.
Se non hai esta aposta (ou cando menos unha que determine axiña a saída do cárcere dos nove presos políticos) o Goberno do Estado ratificará o camiño que seguiu antes o PP e o tripartito do 155 e afondará no bucle dunha Constitución e dun réxime de 1978 orfos xa de toda lexitimidade de exercicio e totalmente caducados. Coa inevitábel colleita de frustración, división e xenreiras.
