Opinión

O xardineiro do Palacio

Eu dedícome á fantasía e, por iso, o que vai a seguir non é senón un exercicio de fantasía. Son de natural utópico e, por iso mesmo, prefiro que os condenados sexan útiles e non que pasen os seus días recluídos nunha cadea (ventre ao sol, como os peixes globo), ou nun exilio dourado (de bacanais e tiros de ron). Ende máis non son moi crente, e, daquela esa milonga do estado de dereito e a separación de poderes paréceme tamén pura verdade indemostrábel. Che me la frega onde fica El-Rei viaxeiro, mais considero que non somos nós, os cidadáns, a pagar os seus caprichos de viaxes e seguranza, de fuxidas e agochos varios. Daquela hai que facer que regrese do mesmo xeito que partiu. Para marcar aínda unha outra coordenada, o delito dun Rei é non ser exemplar, que é o que se pide en troques das prebendas. Ou sexa, que digan o que digan e enreden o que enreden, o delito está aí, diante dos ollos, límpido, sen sombra de dúbida.

Agora entra a ficción. No pasado, cando a Unión Soviética esmagou a chamada ‘Primavera de Praga’, os seus dirixentes condenaron ao líder da revolta, Alexander Dubček, a traballar de xardineiro. Anos antes, cando triunfou pola forza das armas a Revolución Chinesa, Pu-Yi, o Emperador chinés que gozara de poderes omnímodos sobre millóns de súbditos e que na súa vida non vira a ningún deles a non ser os que moraban na Cidade Prohibida, foi tamén condenado a ser xardineiro. Parece, porén, unha punición axeitada para xefes de estado e emperadores e, por tanto, axeitada tamén para reis, sexan eles, practicantes, potenciais ou medio pensionistas. Na ficción que estou argallando, El-Rei fuxido será condenado a punición exemplar, precisamente polo delito de el non o ser. Ocórreseme que o castigo sexa enxertar camelias e podar roseiras, regar sebes de buxo e colectar flores para os centros de mesa do Palacio, onde a entrada lle será vedada de por vida. Eu, que tampouco son exemplar, quixera rematar a miña vida de xardineiro.

Comentarios