De neno ficaba pampo observando o voo das bolboretas, o seu ir e vir reflectindo o sol nas súas ás tapizadas de escamas de cores. Corricaba seguindo os seus ronseis, adiviñaba as intencións de deter o voo nesta ou aquela flor. Ás veces aínda collía algunha entre os dedos polo pracer inaudito de tinguilos de cor. Era, acrediten, un neno feliz.
Hoxe, nunha bancada de Tervuren, pasaron diante miña dúas bolboretas cal pálpebras que abren e pechan ao ritmo sincopado das ás. Pensei nos anos pasados, nos límites do sentimento, na desaparición progresiva dos insectos. Viñeron ao maxín preguntas sen resposta: Ensaian as bolboretas as súas coreografías? Son elas conscientes das filigranas, dos arabescos, dos seus movementos arcoseo? Saben que as chamamos bolboretas, mariposas, papillons, butterflies? Que é o que as guía no seu voo de aparencia errática? Que fai que procuren no acaso esta flor e non aqueloutra? Sentín de súpeto a síndrome de Stendhal, ese abafo que esgana e non deixa respirar diante da beleza, da de outros, por descontado, mais tamén da beleza da creación artística, e, por que non, da beleza da natureza, das súas leis matemáticas, de formas e resistencias, de adaptacións ás mutacións do clima ou dos elementos.
Pensei nas tres idades do home: a) a do abraio diante da beleza, b) a da dúbida, na que estou instaurado, e c) a etapa final, a da desesperación, á que aínda non cheguei. Haberá bolboretas no meu mundo ou terán desaparecido para sempre agás nos museos de historia natural, atravesadas por alfinetes, ordenadas en columnas e fileiras perfectas en caixas de madeira de teca, amosando a súa panoplia de cores e de formas?
Se cadra é a natureza a derradeira fronteira da liberdade, se cadra o retorno a ela (bosques, estepas, montañas) sexa o lugar privilexiado onde poder, no acaso, contemplar bolboretas que resisten, incrédulas da súa propia existencia como eu estarei, de certo, nesa idade na que se presinte a iluminación.
