Esta quinta feira Queralt Castellet, unha deportista de Sabadell, conquistou unha medalla de prata nos Xogos Olímpicos de Inverno de Pequín. A noticia foi celebrada por moita xente, como é lóxico, pero a maioría de medios cataláns explicaron que se trataba da primeira medalla gañada xamais por unha catalá nuns xogos de inverno. Magoa que non era así.
Non era así porque anteriormente Doriane Vidal xa gañara tamén unha medalla de prata e Martin Foucarde cinco ouros e dúas prata -cousa que por certo convérteo no deportista catalán con máis medallas olímpicas da historia-.
Como se explica pois este erro nos titulares? Só porqué Castellet é de Sabadell, mentres que Vidal é de Ribesaltes e Martin Foucarde, de Ceret. E porque para a gran maioría dos xornais do sur vai e resulta que só son cataláns os cataláns das catro provincias do Principado.
Pero igual que pasa en Euskalherria, Martxelo, aquí hai cataláns a lado e lado da fronteira que nos tenta separar. E por esta razón, atletas que se presentan a eles mesmos e se definen publicamente como cataláns, neste caso, compiten co equipo de Francia, como hai outros cataláns que compiten co de España ou co de Andorra.
E esta non é unha cuestión anecdótica. A identificación equivocada que se quere facer sempre entre comunidade autónoma española e nación é un problema grave que provoca unha enorme confusión. Galiza, verdade Maria?, non equivale á comunidade autónoma que leva o seu nome. Sen entrar ao debate sobre a relación entre Galiza e Portugal, a chamada "Galiza estremeira", os territorios que falan galego fóra da comunidade autónoma, foi obxecto de reivindicación desde a xeración Nós ou o Partido Galeguista, hai agora cen anos. E o debate sobre a territorialidade dos sete territorios vascos foi central en Euskalherria sempre.
Por isto, negar que somos o que os outros din que somos, é unha obrigación elemental para xornais como os nosos.
