Adetención e posterior liberación do presidente Puigdemont en l'Alguer puxo no mapa unha realidade xeralmente pouco coñecida fóra do noso país. Refírome á existencia dunha minoría cultural de fala catalá en l'Alguer.
Efectivamente nesta cidade da illa de Sardeña o catalán foi a lingua de uso común dos seus habitantes desde hai séculos. Actualmente l'Alguer é unha poboación moi turística, cuns corenta mil habitantes, entre un vinte ou un trinta por cento dos cales seguen falando en catalán. O turismo chegado á illa nas últimas décadas desde os Países Cataláns contribuíu a un renacemento do interese pola lingua que aínda se viu máis realzado coa defensa que a cidade fixo dos presos políticos cataláns e a solidariedade que mostrou contra a violencia española.
A pesar diso, os alguereses non se consideran, maioritariamente, como cataláns e prefiren identificarse nacionalmente como sardos. Consideran que son unha minoría cultural catalá dentro de Sardeña. Curiosamente na fala popular de Sardeña, os alguereses sempre son "os cataláns". Os outros sardos sempre se refiren a eles así, con este adxectivo.
A orixe do fenómeno, a razón pola cal se fala catalán, é o feito de que Sardeña é unha illa central do Mediterráneo, illa de paso durante séculos. O catalán fálase en l'Alguer desde a época na que Sardeña era unha posesión catalá, unha máis das posesións catalás no Mediterráneo. Pero, de feito, son cinco as linguas que se falan de maneira habitual alí.
O sardo é a lingua nacional e maioritaria, mais ao norte da illa fálase corso, Córsega só está separada por un pequeno estreito marítimo. E nunhas pequenas illas do sur fálase tamén ligur. Todas estas linguas están ameazadas polo italiano, que sobre todo nas últimas décadas, por culpa da escola e os medios, minorizou as linguas naturais do país.
