Pere Aragonès é o novo presidente da Generalitat, o 132. Con el, Esquerra Republicana volve ao máximo cargo institucional, despois de Macià, Companys, Ila e Tarradellas, os catro primeiros presidentes da Generalitat autonómica mais sobre todo despois dun longo período de reconstrución do partido e de loita pola hexemonía dentro do independentismo.
Lembraredes, María i Martxelo, que a semana pasada falábavos das acrobacias da política catalá e o tema da formación de goberno, que a semana pasada todos viamos moi difícil terse resolvido tamén así. Afastados de todos os focos, Pere Aragonès en persoa e Jordi Sànchez, en nome de Junts, traballaron a fin de semana, nunha casa de Adoitar de n' Hug o sábado e en Can Magarola, en Alella, o domingo e fecharon un acordo que parecía pouco probábel de entrada. Co engadido, pouco habitual, que o negociador de Junts tivo que volver durmir á prisión entre negociación e negociación.
O acordo é un pacto entre políticos pragmáticos, que afasta a unilateralidade do discurso oficial e deixa nun canto o presidente Puigdemont, a pesar que foi el mesmo quen decidiu que negociará Sánchez. Durante dous anos tentarase pactar co Goberno español e xa está. Niso queda todo e non hai ningunha intención que vaia máis aló. Desde este punto de vista é unha vitoria moi clara das teses de Esquerra, no sentido de deixar a independencia para outra xeración. En compensación Junts non só non queda descabalgado do poder senón que sae moi reforzada en termos de capacidade de gobernar e competencias. Ninguén esperaba que Esquerra cedese tanto...
E devandito isto, como tantas outras veces, xa veremos que di a rúa. De momento o acordo recibiuse con alivio, debido a que practicamente ninguén pensaba que fose unha boa idea botar a perder o 52 por cento de voto independentista. Outra cousa é que guste o acordo e, sobre todo, que se acepte ou non a renuncia. Pero a tensión entre a rúa e os políticos non é nova aquí.
