Entraba e saía da comisaría como quen entra e sae da casa. E non era policía, era ladrón, ou, como el dicía: amañador de desequilibrios.
Que eu soubese, nunca roubou nada realmente grande, se se pode considerar pequena unha vaca que subtraeu para celebrar a voda da filla dun amigo. Case sempre eran cousas que o facían rir a el ou a alguén.
Miña irmá e mais eu tiñamos prohibido amentar obxectos de desexo. Automaticamente, aos poucos días, iso aparecía no lintel do nosa ventá
Unha boneca, uns zapatos con febilla dourada, un algodón de azucre, unha culleriña de mango longo que che poñían no Sorocabana para remexer o batido de chocolate.
Cando meu pai morreu e a mesa virou magra, deixaba sempre polos currunchos billetes engurrados, un polo, peixe, unha peza de tea...
Había semanas que o viamos acotío e outras desaparecía. Miña tía Celina, a súa muller, explicábanos que estaba nun lugar que espertaba na nosa imaxinación escenas dantescas: “Está á sombra unha tempada, a ver se aprende”.
Volvía co pelo rapado por cortesía da "milicada" e traía mil historias máis.
Tan só había unha cousa que o amolaba: os años bisestos. Non lle importaba saltalos, cometendo algún delito contra finais de decembro para estar libre de todo mal.
Un deses anos con febreiro de 29 días, aos nenos mandáronnos para a casa durante semanas. Meninxite!
As clases eran por radio. Prohibido saír fóra!
O salón converteuse no noso universo.
Unha mañá acordamos con todas as fiestras inzadas de debuxos. E unha mensaxe:
"A ventá é o único mapa que todos os días ten países distintos"
