Opinión

Tempos Novos

Cheguei a Galicia co corazón roto e o corpo mallado. Cousas de cruzarse na vida con homes que te consideran propiedade súa.

Na miña primeira noite de San Xoán escribín unha longa lista de danos e prexuízos, e, en saltando o lume, volvín cinzas os medos e comecei de novo.

Chamádeme inocente, pero estou agardando o solsticio como nunca antes fixera. Porque se houber ano no que queimar cousas na Noite Meiga ten que ser este.

Todas e todos temos razóns particulares; todas e todos temos razóns comúns.

Eu xa teño deseñado o meu mapa de sete fontes, e marcados os meus vieiros de herbas.

E así o martes ao alborecer hei de mollar os pés de resío, seguindo a ruta que inicia o indispensable ritual que nos limpe e anove.

Non son amiga de cacharelas multitudinarias. Prefiro a íntima reunión cos meus quereres; compartir  viño, lume e conversa lenta e sincera.

Acordarse dos que marcharon, soñar cousas boas para os chegarán nuns meses. Afogar no fume das sardiñas as bágoas da distancia, e, na tarteira de barro que me regalou don Guti, preparar o cacho.

A lúa nova mirarase nas augas perfumadas de abeloura, rosas, herba luísa, malva, estraloques e codesos. E fiúncho, moito fiúncho que pola mañá tocará lavar cara, mans, campos, casas...o mundo enteiro se fixer falta.

Merlín díxolle a Felipe que quen beber agua de fonte na medianoite de San Xoán, nacerá de novo. Por se acaso, reservade unha xerra chea, e de paso, gardade un pouco para o 12 de xullo, que a este país non lle sobraría un lavado de cara. E se de pedir amores vai a cousa, xa lle vai tocando unha moza.

Comentarios