No meu barrio había unha mociña duns 15 anos que me parecía preciosa.
Así e todo por algo que nin daquela nin hoxe son quen de entender, os seus compañeiros de instituto non deixaban de a atacar. Porque era fea, dicían. Porque era negra, berregaban.
Os máis miúdos viámola chegar día a día desde os nosos xogos de beirarrúa e esquina, chorando, correndo mentres os máis “valentes” a aldraxaban.
Un domingo saíu da casa cuns vaqueiros novos e un xersei azul celeste. Aínda que facía sol ela levaba unha nube sobre a súa cabeza. Desde as carrandiolas, mirámola ao pasar… vendo como unha recua de rapaces (elas e eles) esperaban por ela, armados con claras a punto de neve e mais fariña. Bañárona enteiriña, mentres berraban:
- “Claras para que te aclares; harina para que blanquees”.
Veu cara á praza e sentouse no bordo da beirarrúa. As bágoas caíanlle a mares abrindo sucos na fariña que lle cubría a faciana. Con torpeza comezamos a limparlle o engrudo que cubría o seu precioso cabelo, os profundos ollos, o peito.
Un deles volveu cunha presada da fariña que lle quedara por arrebolar. Pero o Carlos, que non tería nin 6 anos, armouse coa súa fonda e apuntoulle no medio da crisma.
- “A que te parto la cabeza de una pedrada?”
Notámoslle o medo no fondo dos ollos, mentres fuxía roñando:
- “Mejor sería echarte lejía, con eso seguro que aclarabas”.
Unha semana despois, a sirena da ambulancia resgou a tarde. Carmen afundira a cabeza nun balde de lixivia industrial. Púxosenos a todos unha pedra no corazón ese día. E a vergoña de ter visto e “calar coma un peto”.
