Opinión

A que morreu de amor

Percorrendo terras de Cotobade, detrás de historias recollidas por don Antón Fraguas, chego á igrexa de Santiago de Loureiro. Hai misa e, desde as portas abertas, a ladaíña das oracións acompaña o meu camiñar. Entre o carrizo e a humedén da chuvia intermitente, descubro os riscos do viacrucis. Sorrío ante a superposición de valos, que evidencia algún problema de lindes entre a reitoral e unha casa veciña. 

E remato a ruta diante dunha campa a carón do muro da igrexa. É a lápida de Florentina, a moza que morreu de amor, o día de Nadal de 1857. Os versos aquí escritos dicía Fraguas que eran recitados de cor pola xente do lugar. A rapaza tiña moitos pretendentes, pois era fermosa e rica. Pero namorou xusto do que prefería calquera outra antes ca ela. Grávida daquel amor traizoeiro, aturou as rexoubas durante meses coa esperanza dun regreso, ata que un día ouviu como un parente, sinalando o pequeno, lle dicía ao pai do mozo: -Mira que neto máis fermoso tes. A cruel resposta foi que nunca aquel neno sería neto seu, porque o seu fillo casaba para o outro día. Florentina encamou daquela e no leito, e morreu de amor.

Cando Castelao achou a historia dedicoulle o seu libro Cousas, a ela, Florentina. Decontado acordeime da nena de Guatemala, unha historia semellante que descubriu o poeta libertario Martí, e plasmou en poesía. Imaxineinas xuntas, rodeadas de lirios. Eternamente pálidas, sempre cinguidas pola súa desgraza, unha con versos en pedra, a outra con versos en tinta. Marcho, que volve a chover, ou serán os ollos que non cesan de chorar os despoxos de Florentina García?

A que matou o amor.

Comentarios