Durante uns anos cadramos na piscina municipal, naqueles meus primeiros tempos senlleiros, acabada de chegar. Á procura de amizades novas, de novas relacións, lazos e lerias, que me mergullasen nesta terra ignota, porfiei en aprender a nadar, para bater aquel medo visceral á agua que tiña desde nena.
Co rubor de me ver principiante nun curso de novatos entrei na clase. E alí estaba ela, Pepa, co seu escaso metro e medio, anchas costas e algo trenca, pernas musculadas de máis, inzadas de varices. Nada máis verme, notei un brillo nos seus ollos: “Ti polo menos farás pé; eu, nin iso”.
Coma decote, a risa venceu o medo. E así fomos avanzando, semana a semana. Traballadora incansable, Pepa decidira que na súa xubilación ía facer todo aquilo que sempre soñara e nunca dera conseguido. Paseniño, á clase engadímoslle o café de despois. E fomos socias indisolubles na negativa a nos tirar de cabeza, por máis que a monitora teimase en nos colocar no bordo da piscina durante la clases. “Non andei eslombándome toda a vida para vir agora a afogar nun corguiño de nada”-dicía ela, mentres engadía, convertida na miña valedora: “A rapaza non atravesou un mar para vir morrer aquí!”. Ningunha das dúas nos volvemos Esther Williams, pero conseguimos certa dignidade na auga.
Hai pouco reencontrámonos no hospital. Alí estabamos de novo, sentadiñas xuntas. E tiñamos medo da auga…Isto é medo!” Da piscina no teremos diploma, pero por sobreviventes ben mereciamos un.
Esa mañá nadamos por acordanzas estilo libre, co flotador do agarimo, como máis nos gustou sempre.
