Cando o Circo chegaba todo o mundo andaba axitado...
O mundo infantil, porque o adulto dicíase de Muros, ou facía coma que non ía con eles.
A rapazada de súpeto virábase dilixente, ordenada, aguda e guiadiña canto ás cousas da escola e da casa.
Porque o Circo non quedaba moito, só para repoñer forzas, tomar unha fabada con chourizo cas Pilar, mudar de roupa e, se ninguén lle pedía facer parada, seguir camiño.
Pero eu xa lle coñecía ben os pasos, sabía onde esperalo para lle pedir unha función; a ser posible, comigo nada máis no patio de butacas. De só a soa.
Abraiada estudaba cada aceno. Desde a miña altura percorría a súa alta figura, desde os pés enfundados naqueles zapatóns de sola de caucho reforzado e coiro cosido á man ata o seu sombreiro de á ondulante que lle cubría a cara segundo o precisase. De onde ventease, ou da historia escollida para contar.
Porque o Circo era contador de historias máis ca nada.
Aos meus amigos gustáballes o seu cumprido abrigo negro, con botóns prateados, gastados de tanto sacarlles brillo.
E aquel aire misterioso...
Sabiamos de memoria o ritual, pero sempre conseguía deixarnos sen palabras.
Comezaba por fitarnos un a un, ata que todos estabamos sentados naquela improvisada platea circular; despois colocábase no medio e medio e chantaba as pernas nun "ángulo obtuso" (esa foi unha aclaración de Margarida, que era moi sabichona),
levantaba as mans, collía folgos e empezaba cunha preciosa voz: "Había unha vez...".
A medida que o relato avanzaba abría o gabán e de alí, dos petos de dentro, sacaba mil marabillas: unha folla de amendoeira da afastada Katmandú, unha flor de sal do mar Morto, un fío de seda do vestido da Bruxa do Norte; unha á do piollo que fabricou o tambor que derrotou o vento...
Ás veces tamén sacaba unha vella marioneta, ou un avión de madeira que se armaba e desarmaba só con darlle a un botón oculto.
Pero se en algo era inmenso, era en cambiar as voces; pasaba dun rexistro atronador a doce velliña, podía imitar un león, un merlo ou facer o burbullar dun peixe debaixo da auga.
E, mentres contaba, xiraba a un lado e ao outro e parecíanos que o mundo, a galaxia enteira pasaba por diante dos nosos asombrados ollos e oídos.
Ao rematar, pasaba o sombreiro con xesto digno e reverencia profunda, segundo o tamaño da moeda que botabas nel.
Un día atrevinme a preguntarlle de onde sacaba tantas historias.
Contestoume dous meses máis tarde, á volta de vai ti saber onde: "As historias están en todas partes, só hai que saber escoitar".
-Contas todas as que escoitas?, preguntei.
-Non, o mundo sería un espanto se o contase todo.
Pero quen sabe escoitar detecta detrás de cada palabra o que permanece na sombra.
