Vivir no último andar regálame unha ventá indiscreta cara aos edificios do meu barrio. Así, teño sido testemuña das merendas que cada tarde comparten dúas irmás de prateados cabelos e batas de casa rosa intenso; do botellón amargo dun par de adolescentes que terminan sempre tocando guitarras e baixos imaxinarios; do lento medrar dos cactos nun piso en penumbra; dun fermoso gato branco, dun pequecho que crece a pasos axigantados, dunha parella que baila tan ben amarradiña…
Pero esta semana, nunha xélida madrugada, dei visto, a través do cristal xeado e a nube de vapor da caldeira, un pequeno prodixio. Do outro lado da rúa sombras furtivas, luces baixas e ata o feixe luminoso dunha lanterna, saltaban de xanela en xanela. Como nunha película de Godart, souben ben o que estaba pasando, pero intuía, moito máis.
Xúrovos que sentín o estralar do papel, as pisaduras, os gonzos das portas… Por que será que en noites así fai ruído ata o que nunca emitiu son ningún e a casa vírase nun enorme altofalante? Mentres a rosca medraba no forno perfumando a casa a azucre e azar, como en plano secuencia, en cada fiestra, as sombras, finalizada a tarefa, sentaron, brindaron e riron mentres se bicaban.
Non sei os seus nomes, pero souben estes meses as historias de moitos deles: enfermeiras, profesores, caixeiras, obreiros, autónomos… despois de días tan duros, nunha das noites máis frías, prenderon un ano máis a chama da ilusión. Naquelas xentes anónimas, naquelas mans collidas bebendo a correr leite ou licor café renovei a miña esperanza. Ano novo, alá imos!
