Aos doce anos o mundo estaba todo por conquistar. O pouco que sabiamos da vida permitía manter a ilusión de que as feridas eran cousa dos outros.
A inocencia era un escudo e un atranco. E o verán, a época perfecta para deixar esa nenez que despois iamos botar en falta.
Levaba eu unha temporada demorándome en parágrafos de libros onde os protagonistas se bicaban con fogosidade. E, aínda que tiña unha imaxinación desbordante, non era quen de visualizar que un mecanismo tan doado como xuntar dúas bocas xerase un abafo tan senlleiro que o clasificase de tórrido.
As primas máis vellas non dicían nada, e as tías, menos.
Pero chegaron as festas, e os vendedores ambulantes, a orquestra e o equipo de fútbol da outra parroquia.
O porteiro contrario era "chambón", escapábanlle os balóns todos. Tiñamos a copa asegurada.
Nunca antes tiña mirado un mozo da outra aldea, pero el encheume o ollo na misa do santo. Por riba convidárame a unha Fanta. Así que, cando me dixo que por culpa dun guedello non vía ben, ofrecinme a aquelarlle o pelo sen pensalo. Pediu algo a cambio… e pareceume xusto.
Patricia, esa amiga que sempre vai acompañando estas situacións, axexaba no camiño, mirando para un lado e outro e avisou:
-Agora, veña, que non vén ninguén!
E mesturamos os refrescos nun bico. O primeiro. Que non foi abrasante, pero si indeleble.
Andaba eu barrenando cando e onde se ía regalar eses primeiros bicos de verán a mocidade de hoxe, sen verbenas nin festas ao aire libre. E, de súpeto, vinos, baixando polo sendeiro detrás do muíño, en bicicleta, coas pebidas e as Kaz de laranxa buscando a revolta sombriza.
Así e todo, o mundo segue.
