Se tiver que escoller un dourado do outono, eu quedaba co marmelo.
Hai quen non ve a beleza dese froito duro, de pel aveludada e recendo intenso.
A min pásmame.
Cada caída da folla apañaba canastras, desa “mazá de pobres”. As máis delas para facermos doce de marmelo; as firmes e sen manchas, para adobiar fontes e aromatizar sabas e roupeiros. Que festa volver da escola, abrir a porta e, na penumbra do andadeiro, ver o refulxir dos marmelos, como pequenos soles, perfumando a tarde!
Parapetadas con frascos de vidro cheos de cravos de olor sentabamos as curmás diante das huchas, soñando co futuro e repartindo polos cantos os froitos atravesados pola especie. Pero, se houber un galano do marmelo que eu atesourar, ese sería o doce. Miña avoa non nolo deixaba espelicar, dicindo que lle roubaba sabor. Poñíanos por quendas a remexer nunha pota enorme; culler de pau nunha man, pano na outra, para protexérmonos das salpicaduras do doce, que seica eran malas.
Aínda hoxe me abraia o momento no que o branco da magalla, o marelo da pel, se volve rubio vivo. Ao preguntar o motivo contáronme que era por mor dos bicos roubados. Seica noutros tempos os amantes comían marmelo (o froito) antes de se bicaren, para ter bo alento, a lingua suave e a saliva doce. Daquela pareceume noxento ese intercambio de efluvios. Pero aquel día que miña avoa me premiou coa culler de madeira cargada de doce mormo entendín o que dicía a tía Mirta: “No paraíso había un marmelo, as maceiras chegaron moito despois". E, abofé que si, eu non teño dúbida ningunha.
