Din que a infancia é unha onda coa que xogamos durante algúns anos da nosa vida, intentando atrapala, recollela nas mans, saltala, fuxir…
Un día sen avisar marcha, pero déixanos na area, unha caracola.
Din que se a pos na orella esquerda vas escoitar as risas de todos os bos momentos da nenez, os que lembras e os que imaxinas.
Na memoria teño a miña nai, enfundada nun traxe de baño vermello dos setenta, de tecido groso e copas ríxidas. Sentada na súa cadeira controlando o noso andar, que non era nunca máis alá da auga polo nocello. "El agua no tiene ramas", dicía sempre.
Se non lle facías caso atábate (non é metáfora) cunha corda, e só te deixaba chegar moitos metros antes do teu lugar soñado.
Así que obedecía mentres envexaba as chapuzaduras dos outros menos.
Á hora da merenda andaba pola beiramar intentando que a vagada salpicase o pan. Gustábame o sabor salgado das gotas no bordo da mortadela.
Cun ollo asexaba o mar; co outro procuraba entre a area algunha caracola. De socate vina. Corrín cara a ela mentres unha onda a recollía para levala mar adentro. Fun avanzando abraiada polo rosa anacarado das curvas da caracola. Estirei a man e collina mentres a onda me roubaba o pan. Pareceume xusto o cambio.
Anos despois descubrín que as gotas do río tan só combinaban co pan con dulce de leche, e que miña nai era de ideas fixas, porque non había ondada, pero seguíame atando en curto. No entanto, xa non me importaba. Na miña caracola eu tiña un mar inmenso por onde camiñar e xogar segura.
