Adoro o ulido da madeira, por meu tío Roberto.
Home pouco amigo de igrexas e curas, soltaba unha ladaíña cada vez que sentía chamar á misa.
Queixábase a tía do tempo que tiña que dedicar ela a rezar, para compensar a sarta de herexías que el pronunciaba. Tiven sempre a lixeira sospeita de que o home blasfemaba para se ver libre da xente da casa.
Carpinteiro de profesión, nos seus poucos tempos baleiros, enchíanos os caixóns de xoguetes que nun abrir e fechar de ollos nacían de pequenos anaquiños de madeira. Adoraba xogar debaixo da mesa, tentando achar a raia da veta que nalgún momento xuntara o meu cabaliño co moble.
Un día roubaron o santo da parroquia, e as freguesas desoladas, coa miña tía á cabeza, pedíronlle a meu tío que esculpise un San Brais novo.
Quentáronlle a cabeza varios días, e finalmente aceptou ao me presentar diante del, movida pola torta de mazá que empezou a preparar miña tía, e fíxenlle o acordo de que padecía moito das amígdalas e estaba ofrecida ao santo, e que, en chegando o día, se o patrón non estaba, pasaría moi mal o inverno.
A talla quedoulle preciosa, e aínda hoxe din dela que é máis milagreira que a de antes.
Pero desde o día que a colocaron, a dicir das miñas primas, eu pasei ao bando dos herexes, porque deixei de rezarlle ao san Brais.
As promesas etéreas, esvaéronse cando veu o bispo a bendicir o santo e meu tío se negou a ir á igrexa:
-Que non muller, como hei de crer nese santo se o coñezo desde que era laranxeira?
