Opinión

Luces

No teatro, tanto en camerinos como no escenario, a luz dáche de cheo na cara. Por iso a miña pausa, o meu momento de acougo, de volta no fogar, chega sempre cunha copa de viño e unha luz suave. Menos cando vén o Nadal; daquela éntrame unha cousa que case (pero non!) podía entender Abel Caballero.

Na miña casa, de sempre, houbo árbore e presebe , co seu neniño , vacas, reis e ovellas. Bólas de cristal, grilandas… e para de contar. Miña nai o das luces parecíalle un gasto inútil. Tampouco deixaba lugar á participación. Os animais tiñan que seguir a mesma disciplina ca nós (miña irmá e mais eu): limpos, peiteados, lombo estricado e en fila. Cada peza debía ir sobre un papel que imitaba as rochas, pero sen rugosidades, algo que tratei de negociar co argumento lóxico de que faltaba volume. Pero nada… Penso que se Herodes chega a ver a cara de miña nai armando o Belén nin tiña trazado a matanza.

Pese a todo, un ano empecei a pedir luces de Nadal. Tíñaas todo o barrio, viñan de contrabando do Brasil e ataviaban xardíns e fiestras. Pero a miña proxenitora seguía nas súas. Cadrou que unha veciña precisaba axuda, tiña a nai mal, e había que enredar as súas nenas mentres ela a atendía, darlles a merenda e coidar de que non metesen cousas polo nariz. Mirei ben por elas e, en canto chegou a irmá para substituíla, eu recibín a miña paga. Tíveno claro: fun ao bazar, envorquei no mostrador os meus cartos e pedín: todo isto de luces! Mirei pasmada durante horas a miña caixa de 24. Intermitentes! E colgueinas na cama, debuxando ondas, rompendo filas, sen disciplina.

Comentarios