Unha mestra que tiven traía ás clases un tocadiscos, e, mentres lapis en man guerreábamos para poñer no papel o que nos borboriñaba a boca, soaba a música.
A miña escola tiña árbores e patios grandes. Elsa dicía que tiñamos que ter ás ben fortes para resistir os vendavais, e moi fráxiles para voarmos lixeiros cara aos soños.
Dicía que no posible non usaramos o “o” porque era un círculo fechado que separaba o de dentro do de fóra; mellor usar o “y” coa súa patiña ben fincada na terra erguendo os dous brazos cara ao ceo.
Con trabalinguas, adiviñas, contos, contas, verbos e adxectivos guiábanos para sermos bos, curiosos e observadores. Contábanos a historia para que descubriramos como cambiala.
Na aula a súa voz era a calma, a risa, o silencio que pedía a nosa opinión e nos instaba a debater, sempre con respecto e admiración cara ao outro.
Fóra dese universo, o mundo era cruel, as botas militares sentíanse moi forte, e o seu estrondo era tal que un día chegou á escola.
No medio do “d con la a: da…” apareceron. Empezaron a empurrala, díxolles algo e soltárona. Sorriunos como nunca e puxo no tocadiscos a María Elena Wals; “Veña rapaces, a cantar que temos que aprender ben a letra. Fago una cousa e volvo”. E levárona.
Baixiño comezamos a cantar “Manuelita vivía en Pehuajó, pero un día se marchó …”.
Volvina ver anos máis tarde. Prohibíranlle entrar a unha escola, pero a escola estaba nela. Quitáranlle a liberdade de educar, pero seguía ensinando a ser libres.
Aos mestres no Día da Educación.
