Opinión

Fermentos

Non entendo as celebracións sen amasar. 

Cada día importante da miña vida ten un pan, unha torta, un biscoito...
Mentres engado á masa o que a masa vai pedindo, para despeito de medidores que andan de adorno pola casa, vou engadindo memorias, palabras, sentimentos...
E así a vida saboréase logo.
Dicía miña avoa que non se pode amasar chorando, porque esas bágoas ficaban por sempre na alma de quen comía.Será por iso que unha das miñas tías, cando se namorou, abriu a artesa onde se amasaba para a quincena e envolveu a casa nunha nube branca de fariña e azucre.
Logo perfumounos a todos de azar e limón.
Escribiu o seu futuro na táboa onde picou a froita confeitada e como nun rito primixenio as súas mans sobaron, esmagaron, torceron, estricaron a masa ata ter a pel inzada de perlas de suor que lle escorrían, polo escote xeneroso.
Xa vos falarei outro día das tetas da miña tía.
Pero esa mañá vímola abrir a porta onde resoaba a armela, secando as mans nun pano branco como unha esperanza nova. E para sorpresa de todos, ao tempo regresou á cociña, soa.
Ante a nosa muda pregunta de onde estaba o candidato a mozo, que sabiamos viña ese día para falar con ela, a miña tía púxose a quitar o aire da masa e a dar forma aos bolos.
Horas máis tarde, sentada ao seu carón, saboreando o pan doce máis rico da miña vida, díxome:
- Quérolle, pero máis me quero a min e ao que soño.
Ese día aprendín que nas miñas mans estaba amasar o meu futuro.
E un pan así non ten medidas nin receitas, pero vai pedindo e hai que darlle.
Por un ano de masas que fermenten, como soños ben defendidos.

Comentarios