Hai unha eternidade Susana, a camareira que me alegraba o día con extra de torradas nun bar de Montevideo, contoume unha historia ben triste. "Nunha daquelas noites en que o tren tardaba, foime a vista parar nunha muller que moneaba nunha mesa. Un arreguizo correulle polo corpo, mentres, arregalando os ollos, centraba a mirada na entrada da estación...".
—É raro que non cadrases nunca con ela -dixo a amiga de barra-, vén moito. Rómpeme o corazón, atravésame un raio cada vez que a vexo mirar así.
Ollando eu tamén cara á entrada pregunteille que era o que estaba esperando a muller.
—Unha volta que non vai haber.
Así souben do acontecido nunha desas mañás claras no medio de días escuros, de terror da man de quen nos debía de coidar, e se cría coa capacidade de estragar vidas só por pensar doutra maneira. Para aquela muller, caída xa a súa parella, non lle quedaba máis que fuxir.
Aquel infausto día, antes de entrar na estación, pasou polo bar a comprar unhas viandas, mentres a amiga, coas nenas dela pola man, sacaba os billetes. En collendo a volta o mundo caeulle enriba ao ver como unha furgoneta negra as engulía ás tres para sempre. Adestrados como estaban, os militares chegaran e liscaran coas prisioneiras case sen ninguén se decatar. Nunca máis se soubo delas. É por iso polo que volve sempre alí, onde viu por última vez as súas nenas con vida.
Estes días non paro de pensar que outro terrorismo deixou coa mirada perdida para sempre a unha de nós. De deseguida acoden as bágoas aos ollos, mentres a boca reprime o fel que agroma desde hai moito.
