Opinión

O esmorecer do verán

Cando miña tía Celina volvía á casa todos sabiamos que o verán acabara. A herba empacada, o trigo apañado e a leña amoreada, as cebolas en restras, os frascos de marmelada ateigando as lacenas e o cesto da costura sen pezas de roupa para zurcir tamén o viñan avisando; porén, co rebulir das tarefas, non eramos conscientes. Pero, cando o perfume das cremas de miña tía suplía o dos tomates maduros, daquela si que entraba en nós a nostalxia do que ía terminando. Cada ano Celina marchaba "para o leste", a unha desas vilas onde os ricos poñían o bandullo ao sol. Ela íalles dar de comer, como Deus manda!

Marabillados, a través das súas historias, espreitabamos outros mundos. Os seus regalos eran a evidencia de que había un modo de vivir, descoñecido, afastado, só alcanzable se estudabamos "para saírmos de pobres".

Miña avoa repartía nas maletas, a roupa coa que iamos volver á casa cada prima, aquilo que che quedaba ben, despois do "estirón" do verán, sen importar o que trouxeras posto dous meses antes. E máis nos valía non protestar, porque podías quedar sen aquel vestido dalgunha das máis vellas polo que devecías, que por fin che sentaba ben. Despois viña o reparto de cadernos, lapis de cores e libros de forro anovado. "O olor do futuro!-dicía meu avó. Decontado, como cada ano, todo o que deixaramos para facer o último día quedaba gardado, e a puntual tormenta chegaba para borrar do patio todas as nosas pisadas. Finalmente, coa pel perfumada de bicos e verán, poñiamos rumbo ao horizonte.

Comentarios