Opinión

E o mundo parou

Souben de Mafalda antes de coñecer quen era ela. Polo meu pelo, alguén dixo que eramos cuspidiñas.

Decontado me caeu ben. Facía máis preguntas ca min, e todas deixaban a súa nai coa mesmiña cara que lle quedaba á miña.

Un día que meu pai volvera derreado do traballo busquei na caixa onde gardaba as viñetas recortadas de cada revista que me caía nas mans. E lin ben alto e claro: "¿Mandamos todos los días un padre para que esa maldita oficina nos devuelva esto?". Desde aquela (sóubeno anos despois), meu pai pintábase un sorriso antes de entrar na casa.

Na clase, resabios de tempos nos que reinaban os uniformes militares, os cadernos tiñan que ir todos forrados da mesma cor. Pero, en canto tivemos permiso, chanteille na portada un "No ando despeinada sino que mis cabellos tienen libertad de expresión". A mellor das escolas na que traballei chamábase (chámase aínda) Mafalda. A súa directora fundouna cando lle foi prohibida a entrada nas aulas públicas polas súas ideas. Os patios, inzados de flores e carteis de cores, sempre buscaban responder preguntas. Engrandecéuseme o mundo naqueles anos; anos nos que o gris quería asoballalo todo e asumiamos que hai máis "problemólogos" que "solucionólogos". Arremangabámonos e poñiámonos a mesturar a masa da infancia que ía mudar o futuro.

Só había unha cousa na que non cadraba con Mafalda: sempre me tirou a sopa.

Visto o ano que levamos, creo que Quino finalmente berregou con ela: "Paren el mundo que me quiero bajar". E aquí nos deixou, na procura da xustiza, que segue de incógnito.

Comentarios