Opinión

Despedidas

Non sei ben de quen foi cousa, só lembro unhas mans que me vestían e peiteaban.

Eran as mans das veciñas que abrían e fechaban gavetas e roupeiros, procurando vestido, zapatos e lazos para o pelo.

Ese pelo difícil de peitear que ese día máis que nunca tiña que estar no seu sitio.

Imaxino que miña irmá estaba tamén, pero xa non me acordo.

Lembro o asento dun coche, de fría e lustrosa pel, no que se pegaba a miña saia plisada. Recordo un rosario de bólas azuis pendurando do espello e a caluga dun home co pelo rapado. Cada pouco a muller que levaba sentada ao seu carón, viraba a cabeza e mirába para min. Os seus ollos eran infinitos, o branco dos ollos era infinito.

E despois a sala, de madeira escura, con luces que atravesaban como raios dourados as chambras negras de todas as mulleres do barrio.

No medio da confusión de prantos e voces, a man de miña nai que me levou onda aquela caixa contornada por flores e candeas. Sobre o branco tecido, a pel escura da cara de meu pai.

-Despídete, dixo miña nai. E aínda hoxe sinto o frío inmorredoiro que bicaron os meus labios.

Nese momento entendín que nunca, nunca, nunca máis meu pai ía abrir os ollos.

Alguén dixo que era mellor que me levasen para a casa; eu negueime, puxen a miña man pegadiña á súa e conteille todo canto fixera naqueles días nos que el estivera no hospital e non o dera visto. Conteille o que tiña trazado facer a semana seguinte e cando tiver 15, 20 e 30 anos.

Doeu tanto…! Mais co tempo agradecín esa despedida. Sen ese momento nin el houbese marchado, nin eu sería quen de seguir o meu camiño.

Comentarios