Contracorrente

A  segunda vez que escapei da casa fun mellor preparada que a primeira. Xa deixara o chupete, así que tiña sitio dabondo para outro libro de contos; en vez dunha mazá, tres, e a maiores unha navalla. Este dato pode parecer un miudallo, pero non o é, porque sería o responsable de que no parte policial da miña "devolución ao fogar" figurase, "la menor porta un arma blanca". A miña idea era mudarme á illa no medio do río Uruguay que había fronte ao meu Paysandú natal. Tiña visto unha chea de veces o meu pai cruzar a nado cara a alí, na procura de sandías. Unhas sandías que ninguén sementaba, pero alí agromaban, puntuais cada ano. Á volta, sentados sobre a herba, cos anzois en espera de cautivos, abriámoslle o vermello corazón, e o noso sorriso era tan grande coma o da froita. Eu non sabía nadar, pero tiña visto unha chalana pequena, que seguramente daba controlado coas nocións que meu pai lle ensinara ao meu irmán o máis vello. Pero na práctica non era tan fácil. Esgotada polo peso do remo (o outro caérame nada máis saír), deixeime levar polas augas, mentres lía a Vasconcellos, á deriva naquel río de case 2 quilómetros de ancho.Acordei coa sirena do barco da prefectura de portos. Da reprimenda de miña nai mellor só dicir que foi antolóxica.  Dese día quedoume a frase dun dos mariñeiros: -"Gurisa, si te dejás llevar por el agua sólo vas a llegar donde te lleve el río. Si querés llegar a la isla tenés que remar contra corriente". Naquel momento aprendín que para chegar aos portos soñados hai que remar. E moito. Pero chegar ao destino compensa.