A miña avoa Isabel un día deixou de moverse, dicía que os anos lle pesaban tanto que xa non podía dar un paso máis. Quixo que lle deixasen á man o esencial: o tabaco de liar, o mate e unha foto do seu fillo. Paraba sempre na súa casa, camiño do instituto. Mareábame a preguntas. Cos anos entendín que camiñaba pola súa barriada a través dos meus pasos e vía a través dos meus ollos.
Así agudicei a miña mirada, prestei máis atención ao pequeno, que era o que realmente lle importaba. Non se conformaba con saber se florearan os jacarandás, quería saber se ao pe da árbore rosearan mexacáns. Ou se as formigas atravesaban o carreiro por diante da casa de Tita ou de Fermín. Quería os sucesos e os sucedidos.
Sabía se o fillo de Elena lle escribira, tan só con dicirlle de que cor era a blusa que levaba. Grazas a ela fíxenme coleccionista de instantes. Enfiábaos como perlas, para pousalos no seu colo. E ela sorría, envolveita no fume do seu cigarro.
Un día deixei de falarlle dos veciños que marchaban para sempre, porque con cada partida, as súas mans mexíanse menos no ar. Empecei a inventarme xardíns floridos no canto de casas que se fechaban para sempre, presenzas; en lugar de ausencias, risos; en troques de bagullas.
“Que bonito está o barrio”, díxome un día. Así non veñen ganas de marchar. Pero xa vai sendo hora, deixa de enredar a morte.
Desde aquela ollo e oído quedarónme amestrados, aprendín que a vida se sostén nas pequenas grandes cousas do día a día.
